خاقانی:این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم وین خود چه آفت است که من زیر دست اویم

وزن غزل برای من غیرقابل محاسبه است. بسیاری از مصرعها بر وزن دوری «مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن» است. منتهی بعضی مصرعها بر وزن نامتداول «مفعول فاعلات مفاعیل فاعلاتن» هستند و در کل به جمعبندی نرسیدم. متن را با نسخهٔ چاپی تصحیح دکتر سید ضیاء الدین سجادی مقایسه کردم. عموما ایشان ترجیحات دیگری از نسخه‌های دیگر داشته‌اند ولی تقریباً تمامی همین متن را هم در حاشیه آورده‌اند. اما در کل ترجیحات ایشان هم مشکل من را حل نکرد.

درود آقای حمید رضا  از یکی از دوستان که در زمینه ی شعرای قدیمی مطالعه ی بسیاری داشتند پرسیدم  ایشون گفتن که بله خاقانی از اون قاعده ی تسکین عروض عرب که آوردن دو هجای کوتاه به جای یک هجای بلند هست گاهی( یه ذره بیشتر از گاهی) استفاده میکرده تو این شعر چون تسکین آوردن  دو هجای کوتاه به یک هجای بلند( قاعده ی عربی که دو تا هجای کوتاه آورده جای یک هجای بلند ) کمتر از تسکین یک هجای بلند به  دو هجای کوتاه  اتفاق افتاده به نظرم وزنی که شما گفتید درسته  اما نکته ی دیگه در اون وزن که گفتید تسکین امکان پذیر نیست چون دو رکن جداگانه اند تو همین دیوان غزلیات خاقانی من همین الان چندتا از غزلیات رو  نگاه کردم تو دو تا غزل دیدم که دو هجای کوتاه در وزن مستفعلن مفاعل مستفعلن فعل رو تسکین کرده  یکیش در همون غزل معروف زخمش به دل رسید که سینه سپر نداشت غزل شماره 46 بیت چهارم اگر اشتباه نکنم   و یکیش هم این بیت : بی دیده کی شناسد خورشید را هنر  یا کوزه گر چه داند یاقوت را بها  که من واقعا نمیدونم چی بگم چه لزومی داره تو شعر فارسی از قواعد عربی استفاده بشه  الان که داشتم دنبال یه مورد میگشتم تو غزلیاتش غزل 117 بیت ششم در هر دو مصراع اینکار رو انجام داده به جای یک هجای بلند دو تا هجای کوتاه آورده  و دقیقا هم در اوزان دوری و در پایان نیم مصراع اول فقط اینکار رو کرده