خیام:آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی معذوری اگر در طلبش میکوشی

پس از قرنها ، انگار خیّام رخ در رخ پول دوستان و سرمایه داران حریص دارد که خطاب به آنها می گوید : فقط آن مایه یعنی آن مقدار از مال دنیا را که برای رفع نیازهای اساسی و راحتی انسان است ، عذر درست اخلاقی و منطقی دارید که در طلبشان بکوشید ولی بیشتر از آنها را اگر بدنبالشان باشید شما را درمسیری خواهد انداخت که مدام ذهنتان گرفتارش خواهد شد و دیگر رنگ خوشبختی را نخواهید دید و چون در نظر خیّام گذران عمر باید به خوشدلی باشد ، او انسانها را از چنین کاری برحذر می دارد .

عبارت درست مصرع چهارم رباعی چنین است تا عمر گرانمایه بدان نفروشی

خطاب به اقا سعیدمنظور کلی خیام در این رباعی مال اندوزی و طمع می باشد.

بنظر من این رباعی در روزگار کنونی دگر صادق نیست . بدین جهت که شما برای تهیه ی حداقل ها هم باید شبانه روز کار کنید مثلا چند سال باید بگذرد تا یک جوان ایرانی از عهده خرید یک واحد 50 متری در تهران برآید ؟

براستی که یکی از پر معنا ترین رباعی هایی هستش که خوندم. یه مدرسه درس نهفته هستش تو دل همین دو خط اگه به درستی بتونیم درکش کنیم.

فرزانهٔ توس درست همین مضمون را در خطبهٔ داستان یازده رخ گفته:سه چیزت بباید کز او چاره نیست/ وز آن نیز بر سَرْت پیغاره نیست:خوری گر بپوشی و گر گستری/ سزد گر به دیگر سخن ننگریکز این سه گذشتی، همه رنجِ آز/ چه در آز پیچی، چه اندر نیاز

همون زمان هم می‌تونستم کار کنن و خونه و مرکب و طلا و امثال بدست بیارن، به نظر من الان هم صادقه، فقط چون تو سیستم هستیم و داریم همش میجنگیم متوجه نمیشیم

سلام واقعا عالی و بی نظیر است