خیام:این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار و چون باد به دشت

با سلام خدمت جناب بختیاریقطعا در مصرع سوم کلمه ی (این) جا افتادههرگز غم این دو روز مرا یاد نگشت

با سلامدر مصرع سوم قطعا کلمه ی (این) جا افتاده استهرگز غم این دو روز مرا یاد نگشت

.با سلام و عرض خسته نباشید .حقیر در خوانش وزن مصراع سوم، شدیدا"، دچار اشکال شده ام .هیچ جوره هم نه می توانم تقطیع کنم و نه منبع موثق دیگری در دسترسدارم .لطفاً، خود حضرت تان یکبار به دقت مرور فرمایید ...با مهر ." آگاه " .

دوروز رو مشدد بخونیددور روز

-هرگز غم دو روز مرا یاد نگشتروزی که نیامده‌ست و روزی که گذشتاگر معنی این بیت به خود خیام برمیگردد نشان وارستگی قابل توجه اوست کم کسی میتواند چنین ادعائی بکندتنها عارف وارسته ممکنست از بند گذشته وآینده آزاد باشد و لحظات با ارزش عمررا هدر ندهد ودریابددر بیت اول رباعی باز به ناپایدلری عمر اشاره شده است

"مرا" به نظرم در این رباعی مهمه. خیام ابتدا نظرش رو درباره‌ی عمر و دنیا می‌گه و بعد تاکید می‌کنه که غصه‌ی گذشته و آینده رو نمی‌خوره.خودش رو محور قرار می‌ده و نظرش رو می‌گه.

همین‌طور... یک دو سه و آب و باد برای گذر عمر... به نظرم با محیط یکی شده یا در حیات حل شده! گذر عمرش رو با باد و آب روان یکی دونسته.بسیار جالبه.

"یکدو سه " باید به صورت " یک دو سه "نوشته شود.---پاسخ: با تشکر، تصحیح شد.

آیا زمان پیمانه ای است که هستی در ان جریان دارد ، یا اینکه زمان در هستی جریان دارد؟ بعبارت دیگر : هستی (ماده) =زمان (مکان)؟ آیا هستی توصیف زمان-مکان است و بر عکس؟

نوبت به فارسی می شود واره و ان پسوند واره مثل ماهو اره نیست واره دری و پهلوی هم هست در میان مناطقی که دامپرور هستند خانواده هایی که دام هایشان شیر کافی برای مصرف یک روز خانواده را تولید نمی کنند برنامه شیر واره می گذارند و هر چند خانواده شیر های گاو هایشان را روی هم می ریزند و هر روز یک خانواده ان را می برد و این لغت پهلوی در لری باقی مانده است ، پر اشکار است که واره با بار یعنی مرتبه پیوندی دارد

چند اشکال در این رباعی وجود دارد که سبب میشود انتساب آن را به خیام مورد تردید قرار دهیم. اولین اشکال مربوط به وزن مصرع سوم است که خواننده را ناگزیر میکند در هنگام خوانش شعر بین کلمات دو و روز مکث و توقف کند، مکث زایدی که باید آن را از نوع سکته قبیح در شعر به شمار آورد. دومین اشکال مربوط به همین مصرع و کلمات به کار رفته در آن است. گویا قصد شاعر این بوده است که بگوید: هرگز غم این دو روز در خاطر من نماند (یا چیزی شبیه به این)؛ ولی آیا از کلمات به کار رفته در این مصرع این معنی برداشت میشود؟ سومین اشکال مربوط به تکرار قافیه در مصرع اول و چهارم است که در هر دو مصرع کلمه گذشت، دقیقا به یک معنی، تکرار شده است.

چون نیست یقین که شب چه خواهد آوردپیشش غم ناآمده نتوانم خوردفردا چو ندانم که چه خواهد بودنامروز چه دانم که چه می‌باید کردرباعی شماره 112 از انوری

سلام متاسفانه گذشت در مصرع اول و آخر به یک معناست .اشکال دیگر اشکال وزنی در مصرع سوم است که فقط به این صورت درست می شود هرگز غم این دو روزم از یاد نگشت

افسوس غم دو روز از یاد نگشت..

هرگز غم این روز از یاد نگشت..

با سلام ودرود فکر کنم بیان درست این رباعی به شکل زیر باشدروزی دگر از نوبت عمرم بگذشتچون آب به جویبار و چون باد به دشتهر گز غم این دوروز مرا یاد نگشتروزی که نیامده است و روزی که گذشتگذشت فعل مفرد مربوط به یک روز است اگر دوسه روز باشد باید گذشتند به کار می رفتودر مصرع سوم این لازم است چون تاکید به دوروز مشخص دارد روزی که نیامده است وروزی که گذشت ، نه هر دو روزی

در مصرع آخر روزی که نیامدست و روزی که گذشت

با پوزش درمصرع آخر روزی که نیامدست وروزی که گذشت

این یک دو سه روز نوبت عمر گذشتچون ابر به کوهسار و چون باد به دشتهرگز غم دو روز مرا یاد نگشتروزی که نیامده‌ست و روزی که گذشت

فکر میکنم مصراع سوم در یکی از اشکال زیر درست باشد:هرگز غم این دو روز مر یاد نگشتیاهرگز غم این دو روز در یاد نگشت

ماشالله به سوات!دو روزو باید مشدد بخونیم؟خخخخخخ

هرگز «غمِ» این دو روز مرا یاد نگشتروزی که «نیامده‌»ست و روزی که «گذشت»ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ▣ زوم شاعر روی کلمه ی «غم» است . البته آدمی از غم و غصه خوردن ناگزیر است ولی می تواند غمی را که مربوط به زمان «گذشته» است را مدیریت کند چون از آن فاصله گرفته است و به غصه های مربوط به زمان «آینده» هم فکر نکند چون از مسیر حرکت آن غصه ها بی خبر است . خیام ، این توانایی را به خود نسبت می دهد . ▩ احمد آذرکمان 5 مهر 1397

به نظر من با یک مکث کوتاه پس از هرگز (سکوت سیاه در ریتم 6/8) و تأکید بر واژه «دو»، خوانش مصراع سوم روانتر از آنگونه جناب داوود ملک زاده گرامی خوانده می گردد، و نیز نیازی به اضافه کردن «این» و یا مشدد کردن «دو روز» نیست.هرگز…، غمِ «دو» روز مرا یاد نگشت…با احترام به آقای ملک زاده و سپاس از زحماتشان

هرگز غم این دو روز مرا یاد نگشت

سلام این چند صباح عمر هم میگذرد با پست و بلند و بیش و کم میگذرد جز لحظه ی با جمع عزیزان بودن باقی همه با رنج و الم میگذرد تشکر

وقت بخیر  مصرع اول در بیت دوم این رباعی کاملا وزن شعر رو از بین برده ، بنده یک اصلاحیه کوچک زدم ک رد شد ولی متأسفانه اصلاحی هم انجام نشد.  

سلام  سوفیای عزیز    همانطور که آقا حمیدرضا نوشته نیاز به اصلاح نیست شما دوروز رو پشت هم وبی فاصله بخونین ویک مکث بلند بین دو روز و مرا بگذارید وزن مصرع اصلاح میشه    شاد وخرم باشید

جناب شجاع الدین : مصرع سوم مقدمه مصرع چهارمه. ادامه بیت اول نیست.

به نام خدای رحمان و رحیم مولانا نیز شعری در مضمون فوق سروده است: صوفی ابن الوقت باشد ای رفیقنیست فردا گفتن از شرط طریق معنی ابن الوقت در لغتنامه دهخدا: [ اِ نُل ْ وَ ] (ع ص مرکب ) ابن وقت . آنکه بمقتضای وقت کار کند و سابقه و لاحقه را اعتبار نکند. زمانه ساز. || آنکه از حاضر تمتع جوید بی نظری بگذشته و آینده.  

این یک دو سه روزِ نوبتِ عُمر گذشت / چون آب به جویبار و چون باد به دشت هرگز   غمِ دو روز   مرا یاد نگشت / روزی که نیامدست و روزی که گذشت    - یک دو سه روز: اشاره به کوتاهی عمر دارد! - نوبتِ عُمر: فرصتِ زندگی کردن - چون آب به جویبار و چون باد به دشت: اشاره به شتابِ عمرِ گذران دارد (فرصتِ زندگی هم کوتاه است و هم شتابان)   شاید حافظ هم نیم نگاهی به این رباعی داشته است که می گوید:   هر وقتِ خوش که دست دَهَد مغتنم شمار / کَس را وقوف نیست که انجامِ کار چیست پیوندِ عُمر بسته به مویی ست  هوش دار / غمخوارِ خویش باش, غمِ روزگار چیست?   مشهد>  ایران> {۵ ژولای ۲۰۲۳}