خیام:عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

ba dorood be hameye doostan.dare mige ke ye omre ke ba badbakhtigozaroondim.bababakhtimomon ziad bodeo asayeshemoon kam . bad tane mizane be on khoda ya eizad ke har chi mikeshim az daste hamobne.so behtre in khoda nabashe

عمریست مرا تیره و کاریست نه راستمحنت همه افزوده و راحت کم و کاستشکر ایزد را که آنچه اسباب بلاستما را ز کس دگر نمیباید خواستدر مصراع اول هدف خیام از تیره گی روز گار است که چرخ گردون با همه کج است، در مصراع دوم شکایت از روز گار است که خلاف آرزو ها در محنت و رنج میگذرد، در مصراع سوم و چهارم سپاس گذاری از خداوند کرده اینکه میگوید خدای شکر هرچه است تو برای من میدهی، چه غم و یا چه خوشی باشد، اما سپاس اینکه مرا مدیون کس دیگر نیمسازی. " عبدالمعروف کوشا صمدی کابل"

بیت اول رو اصلا نمی فهمم ... ولی بیت دوم منظورش به بیت سوم و ایزد هستش که رنج و سختی رو زیاد کرده و اسایش و ارامش رو کم, بیت سوم که کاملا تیکه انداخته "انچه اسباب بلاست!" خدا داره به روزمون میارهانوری میگه:هر بلایی کز آسمان آید گرچه بر دیگری قضا باشدبه زمین نا رسیده می پرسد خانۀ انوری کجا باشدبلای اسمانی :)

تیره به فارسی نغام هم می شود تم هم معنی تیرگی می دهد تیمان به لری یعنی اسمان ابری که شاید از همان تم باشد در دری افغانستان هم ریشه تم به معنی اب مروارید و تیرگی وجود دارد

عمر به فارسی دات می شده است و ان در لری مانده بصورت همدات یعنی همسن و در انگلیسی البته date مانده است که همان لغت است

با درود بر تمامی سروران و اساتید خودمیک نکته ای که می توان از آن برداشت کرد این است که هر کسی بار مسئولیت خویش را بدوش می کشد و ما نیز دز کتاب فرآن نیز چنین چیزی زا داریم.و نکته ای دیگر که باید بدان توجه کرد اراده انسان است و اینکه اخیار امور در دست خودش می باشد

در مصرع آخرحرف پیشروان دینی رو نقض میکنه که:هرچه نیکی است از سوی خداست و تمام بدی هایی که میبینیم از خود ماست.خیام همه چیز رو از خدا میدونه هم سختی و هم راحتی که البته در این رباعی اذعان میکنه که ندیدهخدا یا هست و همه چیز از اوستیا نیست اینکه فقط خوبی‌ها از سمت خداستو بدی ها از سوی ما و شیطان است

چه تیکه سنگینی بار خدا کرده. خیام میگه خدایا شکرت که بلایی نبوده که دیگه بر سر ما نیاری.

روزگارم سیاهه و کارو بارم روبه راه نیست مشکلاتم زیاده و راحتی کم دارم کنایه به خدا که خدا بهم بلا داده

به نظرم این ی تیکه به خداست که میگه خدایا شکرت به خاطر اینکه بی نیازمون کردی از بلایا چون همه ای مشکلات از قسمت خودت میاد

کسی که خودش رو به خواب زده رو نمیشه بیدار کرد، خیام آشکارا داره در این بیت خدا رو شکر میکنه ، آن وقت دوستان او را دهری میخوانند. بنده بهترین نمونه های تحمیدیه رو بعد از الهی نامه خواجه عبدالله انصاری ، در رباعیات حکیم حجه الحق ، عمر خیام ،می یابم ! حقا که لقبش برازنده اوست. حجه الحق

عمر " زاد " است ، " زات " میشود در پهلوی جنوبی و " دات " میگردد در گویش لران ، و درود بر شما جناب کیخا

چنین برداشتی مایه تعجب است چه اینکه خیام به روشنی در بیت دوم به میگه  آنچه اسباب بلاست فقط از سمت ایزد است و شکر به کنایه است ، هرچه هست چه غم و چه خوشی را از کجا و بر چه اساسی آوردید؟ چون من به جز کلمات تیره ، نه راست ، محنت و بلا ، اثری از خوشی نمی‌بینم

سلام بریاران جیبی است مرا خالی و قلبی است کباب دریا اگر روم شود خشک ز آب در خواب اگر پای گذارم به بهشت جیغی کشد بچه،پرد از سر خواب

سلام دنیا اگر چه میکند از ما پوست لبخند ز لب فراری و چشم چو جوست چون شادی و غم عنایت دوست بود از دوست مرا هر آنچه آید نیکوست

در مصراع اول هدف خیام از تیره گی روز گار است که چرخ گردون با همه کج است و کارهای او راست در نمی اید، در مصراع دوم شکایت از روز گار است که خلاف آرزو ها در محنت و رنج میگذرد و رنج زندگی را زیاد و خوشی های آن را کم میداند، در مصراع سوم و چهارم سپاس گذاری از خداوند کرده اینکه میگوید خدایا تو را سپاس میگویم که هر چه بلا و رنج است تو به من میدهی و تو آنقدر مرا آزار دادی که دیگر نیازی به آزار دیگران ندارم این سپاس نوعی کنایه و طعنه به خداوند است