خیام:هر صبح که روی لاله شبنم گیرد بالای بنفشه در چمن خم گیرد

منظور اینست که در هنگام صبحگاهان که موقع نزول فیض الهی میباشد خوشبخت کسیست که دامن گداهی پهن کند ودست دعا به آستان پر فیض خداوند دراز کند.

من فکر می‌کنم خیام اینجا از پاک‌دامنی و عفت صحبت می‌کنه که البته از خیام عموما چنین چیزهایی رو نمی‌شنویم. لاله و بنفشه در شب پاک‌دامنی خودشونو حفظ نکردن اما با صبح و طلوع خورشید همه چیز روشن میشه و غنچه پاک‌دامن که خیام هم از اون خوشش میاد از بقیه متمایز میشه

گوشه دامن فراهم گرفتن یعنی کنج عافیت گرفتن و گوشه ٔ امن اختیار کردن است. منظور خیام این است که بهتر است از نیک و بد زمانه بگسلیم و شاد زندگی کنیم

به نگاه بنده حضرت می فرمایند: آنان که راز دل خود را بر ملا کردند چون لاله و بنفشه به گریه افتادند و از غم خم شدند. در این بین آن کس که راز دل خود را برای خود نگه دارد (چون غنچه) خالق زیبایی ست.

هرگه که بنفشه جامه در رنگ زنددر دامن گل باد صبا چنگ زندهشیار کسی بود که با سیمبری می نوشد و جام باده بر سنگ زند

به نظرم خیلی از اشعاری که شاعران می سرایند معنای آنچنان پیچیده و باطنی ای که خوانندگان تصور می کنند در دل خود ندارد. صرفا بیانی زیبایی شناسانه از یک لحظه کشف و هیجان و شکفتگی هنری است.اینجا هم کاملا مشخص است که ساده ترین معنی این رباعی مقصود شاعر بوده؛ یعنی وقتی موقع طلوع خورشید که لاله و بفشه خودشان را اینقدر به زحمت می اندازند و یکی به گریه و تشویش می افتد و دیگری در برابر کسان سر خم میکند، غنچه وجاهت و وقار خودش را حفظ می کند و دامن بر می چیند و آرام عبور میکند! هم معنایی انسانی دارد و هم در این معنی که آن گریه و تعظیم برای غنچه است معنایی رندانه و صرفا زیبایی شناسانه.می بینید چقدر معنای قشنگ و ساده ای در این شعر نهفته است! و اصلا زیبایی شعر یعنی همین سادگی و خلوص و یک رنگی، نه تفاسیر آنچنانی که حتی خود مفسران هم به درک واقعی آن نائل نشده اند و تنها در قالب واژگان آن را می گویند.

براستی که ما چه تفسیرهایی میکنیم و از کجا به کجا میریم.

خوانش و دکلمه رباعیات خیام با صدای بسیار زیبای کیکاووس یاکیده در ویدئوی یوتیوب زیر: پیوند به وبگاه بیرونی

سلام بر عزیزان همراه  آن یک بخیال زهد در حرمان است  وز باده جهل این یکی خندان است  من عاشق صادقم که از وصل و هجر حال دل من نه مثل این نه آن است  سپاسگزارم