امیرخسرو دهلوی:ببار باده روشن که صبح روی نمود که در چنین نفسی بی‌شراب نتوان بود
❈۱❈
ببار باده روشن که صبح روی نمود
که در چنین نفسی بی‌شراب نتوان بود
شراب در دلم و توبه هم، کجاست قدح؟
که دل بشویم از آن توبه شراب‌آلود
❈۲❈
گرفت شعله شوقم به زیر دجله می
که دل تمام بسوزد، گرش نریزی زود
کجا زیم من مسکین که جانست وام نگار
فراق تندتر از وام‌دار ناخشنود
❈۳❈
علاج خویش مکن ضایع، ای طبیب، اینجا
که بر جراحت عاشق، دوا ندارد سود
به پند باز نیایم که زور پنجه عشق
عنان صبر و سلامت ز دست من بربود
❈۴❈
گمان مبر که یکی چون فراق دوست بُوَد
اگر هزار جفا آید از سپهر کبود
دریغ باشد بر ناکسی چو من عشقت
که بر صلایه زرین درمنه نتوان سود
❈۵❈
لقای یار که تسکین دوزخ دل ماست
حدیث باغ خلیل است و آتش نمرود
ز طب عشق من، ای کت حسد همی‌آید
بیا که بینی خاکستر آنکه دیدی عود
❈۶❈
ازآن سیاه شود هر نماز شام جهان
کز آتش دل خسرو رود به گردون دود
کامنت ها