امیرخسرو دهلوی:دل من چون شود دور از وثاقش که ماند آویخته ز ابروی طاقش
❈۱❈
دل من چون شود دور از وثاقش
که ماند آویخته ز ابروی طاقش
عجب سیاره ای دارد دل من
که می سوزد جهانی ز احتراقش
❈۲❈
هزارم دیده باید گاه جولانش
که بندم فرش در راه براقش
مکن ضایع، طبیبا، مرهم خویش
که خوش می سوزم از داغ فراقش
❈۳❈
گزیده شد دلم از جان که جانش
سگ دیوانه شد در اشتیاقش
کجا با چون تو سیمین ساق ماند
درخت گل که پر خار است ساقش
❈۴❈
جفاهای ترا گردان کند چرخ
نرنجی جان خسرو از نفاقش
کامنت ها