امیرخسرو دهلوی:نوبهار است و گل و موسم عید، ای ساقی باده نوش و گذر از وعد و وعید، ای ساقی

(چسم) مست تو به میخانه کشید ای ساقیاصلاح شود

مصراع دوم بیت چهارم بایستی این چنین خوانده شد:هر که عید است ز میخانه بعید، ای ساقییعنی شخصی که هنگام عید از میخانه دور (بعید) باشد حاصلی از عمر بجز حسرت و درد نداردمصراع دوم بیت آخر هم باید چنین باشد:جز در میکده جایی مگرید، ای ساقیمگریدن به معنی خراشیدن و همچنین گشت و سیر نمودن است. کسی در میکده را گاز نمی گیرد!---پاسخ: با تشکر، «به عید» با «بعید» و «مگزید» با «مگرید» جایگزین شد.