امیرخسرو دهلوی:ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

مصرع اول بیت آخر باید اصلاح شود"زینسان" صحیح است

«ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد وز تگرگ نازپرور مالش عنّاب داد»در این بیت شاعر می خواهد بگوید که اشک از چشمان معشوق زیبارو فرو ریخت و بر صورتش جاری شد و با دندان های سفید خود لبش را گاز گرفت. شاعر اشک را به ژاله (شب نم) و چشم را به گل نرگس و دندان های سفید معشوق را به تگرگ و لب سرخ معشوق را به عناب (میوه ای قرمز رنگ) تشبیه کرده است و در تمام این تشبیهات مشبه به را آورده است و مشبه را حذف کرده است. بنابراین ژاله استعاره از اشک، نرگس استعاره از چشم، گل استعاره از صورت، تگرگ استعاره از دندان و عناب استعاره از لب است.

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد/وان تگرگ ناز پرور مالش عناب داد/سقف استون بلورین سیب خوارزمی گرفت/تا که قاقم تکیه بر پهلوی سنجاب داد

در جایی دیگر و در مصرع دوم بیت اول چنین آمده بود وز شکنج نازپرور مالش عناب داد که منظور این بود که اشک به واسطه شوری وقتی در دهان می رود باعث اذیت و شکنجه ای میشود که البته دلنشین است .

ژاله از نرگس چکید و برگ گل را آب داد / وز تگرگ نازپرور صدْمه بر عناب داد  شاخ استون بلورین سیب خوارزمی گرفت / وز دم قاقم ستم بر سینه‌ی سنجاب داد