امیرخسرو دهلوی:مبادا آسمان را خانه معمور که یاران را ز یکدیگر کند دور
❈۱❈
مبادا آسمان را خانه معمور
که یاران را ز یکدیگر کند دور
گشاید عقدهای مهربانی
برد پیوند صحبت‌های جانی
❈۲❈
دو همدم را کز آن مهری که دارند
دمی از هم جدا بودن نیارند
چنان دور افگند کاز بعد یک چند
به نام و نامه‌ای گردند خرسند
❈۳❈
که چون دوران چرخ از بی‌وفائی
فگند آن هر دو عاشق را جدائی
شه آمد باز از آنجا با دل تنگ
به سنگین حجره شد چون لعل در سنگ
❈۴❈
از آن پس یک زمان بی‌غم نبودی
زدی دمهای سرد و دم نبودی
نهانی گفته بودش محرم راز
که زان دیگران شد یار دمساز
❈۵❈
به شادی با عروس خویش بنشست
عروسان دگر بگزاشت از دست
مه گوشه نشین زان داغ جان کاه
همی بود از درون، کاهنده چون ماه
❈۶❈
غم دوری نه بس بودش جگر خوار
بران غم گشت غمهای دگر یار
توان در چشم خود صد خار دیدن
که نتوان یار با اغیار دیدن
❈۷❈
حکایتهای عشق اندود کردی
شکایتهای خود آلود کردی
که گر غم پرس من می‌پرسیدم کم
چه کم دارم ز خوبی، تا خورم غم؟
❈۸❈
هنوز، از شاخ سبزم، برنرسته است
هنوز، این سبزه را شبنم نشسته است
ز بی‌خوابی همه شب چشم من باز
تو با هم خوابهٔ خود خفته در ناز
❈۹❈
ترا بادا حرام آن شکر و می
که می‌نوشی ز لبهایش پیاپی
مرا بادا حلال اندوه خوردن
ز غیرت لقمه چون کوه خوردن
کامنت ها