مهستی گنجوی:در ره چو بداشتم به سوگندانش از شرم عرق کرد زخ خندانش

آن حُسن و دَلال بین و آن مکر و فَنَشوان دست به عُشّاق جهان بر زدنشوان ناز و تکبرش که من بی ریشمیا رب تو به تیغ ریش،گردن بزنش!این رباعی از مهستی در اثر ارزشمند بیاض تاج الدین احمد وزیر ( 782 ق) است که در منابع دیگر نیامده است.البته در سفینه کهن رباعیات (سده 8 هجری) با اختلاف جزئی در متن و بدون نام سراینده ثبت است.

سلامدر مصرع دوم "رخ" درستهگویا آن زمان هم دندان سازی و جرم گیری و سپیدی دندان مرسوم بوده..!!