مهستی گنجوی:با روی چو نوبهار و با خوی دئی با ما چو خمار و با دگر کس چو میی

با عرض سلام و احترام آیا بهتر نیست که کلمه ی دئی را به صورت دی ای یا دی ئی ( خوی نظیر دی ماه سرد و برفی!) بنویسیم؟

سلام.گویا "گمان" نا درست و "کمان" درست تر است.با روی چو نوبهار و با خوی دئیبا ما چو خمار و با دگر کس چو مئیبخت بد ما همی کند سست پئیور نه تو چنین سخت کمان نیز نئی

سلامچون این آخرین رباعی مهستی ثبت شده و جای دیگری نمیشد اضافه و گوشزد کنم،ترجیح دادم در حاشیه ی آخرین صفحه باشه و البته به ضرورت رعایت حرف آخرگر چشم چو آهوت وفا داشتی ایاز خوی پلنگ دست وا داشتی ایبا ما چه کنی به حسن روبه بازی؟ای یوسف روزگار گرگ آشتی ای؟!یک رباعی زیبا و ارزشمند از مهستی که از دیدگاه ادبی ، لغوی و دستوری قابل توجه است.شاید آنچه که بیش و پیش از هر نکته مورد توجه خواننده قرار گیرد افعال بکار رفته در متن رباعی باشند.داشتی ساخت کهن ماضی استمراری + ی پسوند تمنایی ساز که البته به دلیل التقای حروف "ی" و دشواری تلفظ، میانوند "ی" یا "ا" دیگری مابین آنها قرار می گیرد.داشتی ای : اگر می داشت ، کاش می داشتوجه تمنایی که بر مفهوم تمنا، درخواست و آرزو دلالت دارد و امروزه به شکل مذکور کاربرد ندارد.نکته دیگر اینکه مهستی با ظرافت خاصی و با عنوان یوسف روزگار برای معشوق در واقع ردپا و تصویری زنانه از خود در شعر به جای میگذارد.روبه بازی: کنایه از مکر و فریب و دغل کاریگرگ آشتی: صلح به نفاق و مکرمنبع: مجموعه خطی متعلق به کتابخانه صائب پاشا در ترکیه به تاریخ تالیف 681 هجری قمری که به دلیل احتوای یک رباعی از خیام مورد توجه قرار گرفته و نخستین بار توسط استاد میرافضلی معرفی شد.