مهستی گنجوی:دریای سرشک دیدهٔ پر نم ماست وان بار که کوه برنتابد غم ماست

در عربی أنثی با مونس هر چند در نگارش و اوایش ( تلفظ ) سانبسان ( گوناگون) هستند اما شاید مؤنث یعنی کسی که به او انس می گیرند و انگارش و تصور زیبایی به زن در ان دیده می شود به فارسی هم ماده و مادینه با مایه همریشگی دارد و مانای ( معنای) سرچشمه و بنیاد می دهد و این انگارش از زنان هم بسیار زیباست و زن را سرچشمه و منشأ زایش و زندگی می داند

همدم ترجمه مونس است

یعنی کوه هم تحمل غم من را ندارد

سلام.یک رباعی تازه کشف شده از مهستی.بنا به ضرورت حرف آخر،در همین حوالی ثبتش می کنم:دوش از سر پای یار با ما بنشستباز از سر دست عهدم امروز شکستنه دوش بُدم شاد و نه غمگین امروزکان از سر پای بود و این از سر دستمهستی سخن خود را با صنعت تضاد آراسته ( دوش و امروز ، سر و پا ، دست و پا ، شاد و غمگین ) و با واژه‌های سر و دست و پا بازی کرده است. این رباعی زیبا که در دیوان و مجموعه‌های چاپ شده مهستی در سده اخیر نیامده، از دید ادبی و لغوی ارزشمند است.از سر پای را در لغت‌نامه‌ها نیافتم... گویا به معنی انجام کار بصورت گذری و در زمانی کوتاه یا سر زدن با عجله بی‌توقف باشد. در گویش مشهدی سرِ پا در همان مفهوم تُکِ پا ( در تداول عوام زمانی کوتاه ) بکار می‌رود. به عنوان مثال: یک سر پا ( تک پا ) رفتم دیدار فلانی...(از مهدی دهقان)

از بانوان سراینده سده های قبل بعد از جهان ملک خاتون، هم دوران حافظ شیراز، مهستی گنجوی، هم دوران عمر خیام، از شیرین زبانترین سرایندگان شعر فارسی است.