مهستی گنجوی:گر باد پریر خود نرگس بفراخت دی درع بنفشه نیز بر خاک انداخت

سلام در مصرع اول کلمه خود به معنی کلاه آمده است

گمان بنده چنین است که چون سروده های ایشان از هماهنگی برخوردار است، نیمه ی نخست بند دوم چارانه میتواند اینگونه باشد:سوسن چو ز آب خنجر امروز کشیدکه بدین‌گونه بستگی آن به نیمه دوم نیز بیشتر است.

چارانه(رباعی) دلنسینی است.همگام با کاربرد پریر(پریروز) ، دی (دیروز)، امروز و فردا،چهار آخشیج را نیز به کار گرفته، همچنین نام چهار گل را برشمرده و برای هر کدام از این چهار گل، چهار سرنوشت مجزا، برشمرده است :نسیم پریروز نرگس را گشود (باز کرد، شکوفا کرد)دیروز، جامه (زره) بنفشه را به خاک انداختامروز خنجر سوسن را از آب بیرون کشید(آبکاری کرد، جلا داد)فردا سپر ....

در مصراع پایانی این چارانه ، بنا به نظام آن باید به جای "کل" ، "گل" نوشته شود.منبع : استدلال منطقی خودم.

بسیار زیبا ست با ظرافت چهار ابزار .خود؛زره؛ خنجر و سپر . چهار عنصر . چهار وقت و نام چهار گل را در هر مصرع آورده است . دو بیت از فردوسی را به خاطرم آورد . به روز نبرد آن یل ارجمند به تیغ و به شمشیر و گرز و کمندبرید و درید و شکست و بیستسلام را سر و سینه و پا و دست .پاینده باشید

یلان را سر و سینه ......

جناب آرش گرامیتیغ همان شمشیر است. شعر فردوسی بدین صورت درست است:به روز نبرد آن یل ارجمندبه شمشیر و خنجر، به گرز و کمندبرید و درید و شکست و ببستیلان را سر و سینه و پا و دست

در ادبیات پیشین ما، منظور از گل، گل سرخ است.

ترتیب زمانی رویش چهار گل نرگس، بنفشه ،سوسن و گل گلاب آتشی(یا گل محمدی پررنگ ) در قالب شعر بیان شده است .اما مضمون ادبی آن گذشت روزگار با چهره های گوناگون آن است که هرروز رنگ و بویی دارد پس نباید ناامید شد.

چون خودم معنی درع را نمی دانستم جستجو کردم:دراعه . [ دُرْ را ع َ/ دُ را ع َ ] (ع اِ) دراعة. نوعی از جامه ٔ مشایخ ، گویند آن فوطه باشد که بر دوش اندازند و فارسیان به تخفیف نیز خوانند. (از غیاث ). جامه ای از پنبه و یا ازپشم خشن که مرد و زن هر دو پوشند. (ناظم الاطباء). جامه ٔ دراز که زاهدان و شیوخ پوشند. جبه . بالاپوش فراخ : یک روز به سرای حسنک شده بود [ بوسهل ] به روزگار وزارتش پیاده و به دراعه ، پرده داری بر وی استخفاف کرده بود وی را بینداخته . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 178). جبه ای داشت [ حسنک ] حبری رنگ با سیاه می زد خلق گونه و دراعه و ردایی سخت پاکیزه . (تاریخ بیهقی ص 180). دراعه ٔ سپیدی پوشیدی . (تاریخ بیهقی ص 364).