مهستی گنجوی:تا سنبل تو غالیه‌سائی نکند باد سحری نافه‌گشایی نکند

این رباعی چقدر شبیه بیت خواجه شیراز است در آنجا که در بیان شکست ایمان در سرکوب احساسات می فرماید:چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم که دل بدست کمان ابروئیست کافر کیش

درگردن من به این گونه استخدام یکی از بهترینهای تاریه فارسی دری است به این ارایه ادبی فن استخدام میگویند استخدام با ایهام بسیار فرق دارد چرا که در ایهام یکی از دو وجه نزدیکتر و درست است و در استخدام انچه هست ایهام نیست بلکه یک واژه یا اصطلاح هر دو معنی را به اندازه هم دارد و البته خدای این هنر سعدی است شاهدان می کنند خانه زهد مطربان می زنند راه حجاز-همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیشتو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم-با ا که در فراق تو چشم امیدوار ذره ای در همه اجزای من مسکین نیست که نه ان ذره معلق به هوای تو بود هزار بار بگفتم که چشم نگشایم به روی خوب ولیکن تو چشم می بندی کر مغری وخو بونی چش روشکور مگر در خواب بیند چشم روشکور مگر در خواب چشم روز را بیند مگر در خواب چشم روشن را ببندچون گوش روزه دار بر الله اکبر است

سلام.فقط به "بر گردن من" توجه کنید.بار اصلی این رباعی رو این کنایه به دوش می کشه.بسیار زیباست