منوچهری:دوستان! وقت عصیرست و کباب راه را گرد نشانده‌ست سحاب

شاسپرم به معنی ریحان

بربط همان عود است با کمی گردش و تغییر و از نام باربد نوازنده گرفته شده است پس نگارش باید بربد بشود دست کم

رز:درخت انگور و گفته شده رضوان همان رزبان است

عصیرهمان عصاره و چکیده است

یاد این شعر افتادم ᴍɪʟᴀᴅ ᴍᴀʜᴀᴅ:باد سر میکوفت بر بیداریِ فانوس پیرابرها بر دوش میبردند نعشِ ماه راجاشوان در ژرفنای خواب و لیکن فوج فوجموج ها لبیک میگفتند بندرگاه را مرغ بوتیمار - همچون پیش تر ها- میشنیدنعره های آسمان رعد و برق اندود رامادر دریا به گردابِ دهانش میکشاندهر که بر دامانِ توفانیش می آسود را ُشهر خامُش ، کورسوی فارها خامُش ولیآسمانِ آذرخش آجینِ شب ، خامُش نبودجاشوان در خواب و بر دوشِ ستبر صخره هاهیچکس - جز مردِ توفان های جاشو کُش - نبودمرد توفان های جاشو کُش به سانِ صخره هاسُرخرویِ سیلیِ دریای موجاموج بودسینه سای چنگِ آن دریا که سقف اش رعد رعدمرد آن دریا که پُر میشد دهانش رود رود -هر که جز او - تن به این مواجِ وحشی خوی دادپرچم ناکامی اش را در غروب افراشتندوز عزایش شامگاهان تا صلاة ظهرِ بعدموج ها بر سر زنان ره سوی ساحل داشتند آن شب اما چشم از غدّاریِ دریای هاربست و افسارِ بلم را از کف ساحل رهاندراند و پارو را به قلب موجهای شور زدرو به سوسوی ملالت بار ساحل کرد و خواند:ای بلمرانان سنگین خوابِ ! برخیزید ! های!جای ماندن نیست این اقلیم باور سوختهمشعل امّیدتان کور است وقتی روز و شبابرها را _رشتهء باران _ به ساحل دوختهمیرسید از دور اما همچو کوهی نیلگون موج ، آن موجی که بر افلاک میسایید سرموج ، آن موجی که میجستند چون دیوانگانبر کمرگاه بلندش خرده امواج دگرآمد و در عنفوان آن نبرد سهمگینپنجهء بنیان کَنَش بر سینهء قایق نشستمرد مغرورانه میخندید اما موجِ هارقایقش را چون غرور کهنه اش در هم شکستباد سر میکوفت بر بیداری فانوس پیردفن کردند _ابرهای بادپیما_ماه رامرد توفان های بنیان کَن به روی دوششانموج ها بدرود میگفتند بندرگاه را...میلاد مهاد