منوچهری:نوروز درآمد ای منوچهری با لالهٔ لعل و با گل خمری

🔰شرح قصیده 62 منوچهری دامغانی   نوروز وارد شد، ای منوچهر، با لاله‌هایی از لعل و گل خمری. مرغان زبانشان را به هم پیوسته و زبان‌های رومی و عبری را باز کرده‌اند. یک مرغ سرودی به فارسی و دیگری به زبان ماوراء النهر (عربی) خواندند. آنها مثل مطربان زمجره و موبدان زمزمه شدند. کبک‌های شبگیر در دامن کوه به همراه کدری رقصیدند. یک پرنده با نشاط پرواز کرد، اما بر پربالش خم شد و خمیده الف را نتوانست بکشاند. او هفت هزار الف را با خود بکشید، اما بی قلمی و حبری جانش را گرفت. یک طوطی با مردم شهر و روستا به حدیث و قصه پرداخت. او یک پیراهنک قرمز با شلوار جورابی داشت. هدهد یادآور یک دوشیزه با زلف‌های ایازی و دیدهٔ فخرآور بود. شانه او بدون گیسوی دراز به سوی پایین بود. یک بلبل بر شاخهٔ درخت ارغوان ماند و شعری را بی‌وزن خواند. او مشهور به شعرنویسی نبود، اما شعری زیبا سرایت کرد. طاووس، مدیحه‌ای به عنصری سر داد و منوچهری دراج مسمط شد. برگ یاسمین سپید روی زمین افتاد و قرابهٔ خمر روی آن ریخت. طاووس سرش را جنباند، اما نتوانست گردن کوتاهش را از پر عطرش بلند کند. خون لاله‌ها در دل خود افسرده شدند از ترس کم عمری. صد گردنک زبرجدین روی یک تن کوچک نرگسی دیدند. زرین سرکی با شش گوش بر روی هر گردنش بود. شما می‌توانید به نزدیکی بهار پدرامی را با لباس دره و زیورات عصری، که با رنگ و نگار بهشت العدن و نور لیلةالقدر پر شده‌اند، ببینید. از بوی خوش و نسیم خنک، مانند بوی مشک و عنبر، تنفس کنید. با نگاه به رنگ و نگار و زیبایی، می‌توانید قصر محمد را مشاهده کنید. میراث اجل، صاحب شرف و نسبت، با چهرهٔ زیبای ماه و تأثیر زهره، و با شیر و عفت زهری، از پستی برتری به دست آورده است. او زرق مهتر و کهتر را به همراه طبع بری و بحری دریافت کرده است. او به شرف شرق و غرب و نسب تیمی و بکری افزوده شده است. چون طبع مؤمن از مرتد بریده شده، به دلیل بددلی، بدی و بدمهری، با مهرهٔ آهنین دبوس خود، بر مهرهٔ پشت یک شیر نر قرار داده است. اگر سنگ ده آسیا فروافتد، در مقابل رخ او که از کوکب دری است، هیچ‌کس ذره‌ای تلاش نکند تا او را از پس بر بیاورد. ولی اگر زمانی از حالت عصبانی خود روی می‌آورد، پیرامن او شبیه پلنگ یا ببر خواهد شد. به هیچ وجه نگاهی به خود از نظر حقارت و بی‌قدری نکنید. ای میرا و ملکا، ستاره و بدرا! اگر کسی به دنبال یمن است، یمنی خواهد دید، و اگر کسی به دنبال یسر است، یسری خواهد دید. چنانکه دیوانه‌ای کاغذین طناب نمی‌کشد، به همان شکل که تو با مهره آهنین در سپر آهنین دفاع می‌کنی. چون تیغی که شاخ گندنا را قطع می‌کند، به عنوان سنگ بزرگی از آسیای دریده عبور می‌کنی. وقتی به شعر تازه‌ای پرداخته‌ای، همتای تو لبید و اوس بن حجری خواهد بود. اگر شعری به زبان فارسی بگویی، استاد شهید و میر بونصری خواهی بود. در جشن با جام، خیر بر خیر خواهی بود، اما در جنگ با تیغ، شر بر شر خواهی بود. شما هزارها کیمیا را در جنگ خواهید دانست، مثل حارث ابن ظالم المری. تا وجود دارد خلاف شیعی و سنی و وفاق طبعی و دهری، همه «فاتحة الکتاب» را به یک صوت و یک مقام در عربستان و ایران خواهند خواند. در دوران فرخندهٔ آزادی و در دایرهٔ سپهر بی‌غدری.