منوچهری:گاه توبه کردن آمد از مدایح و ز هجی کز هجی بینم زیان و از مدایح سود نی

گوهر منوچهری (مدح و ذکر شاعران): نامهای نیک مردم را زنده نگاه دار تا نام نیکت افزون گردد، منوچهری در قصاید شماره۶۷ چندین شاعر عرب و عجم را بر میشمارد. و چنین مثل پارسیست چو خواهی که نامت بود جاودان مکن نام نیک بزرگان نهان رسم انتقاد: چو نامی بسازی تو چون بت قوی زمانی شود دشمن معنوی اگر نامی را مانند بت پرستش کنند، روزی دشمن تعالی و تکامل اندیشه ها میگردد ، پس در میان مداحی و احترام فرقست و تو فرقدان باید. #امیرعلی_رستم_داودپور #آهنگری_کاوه

🔰شرح قصیده 67 منوچهری دامغانی      گاهی اوقات به توبه می‌آیند، از هجی و مدایح که ز هجی ضرر و از مدایح سود نمی‌بینند. اگر خسیسان را هجی گویی، بهتر است مدایح بگویی و اگر بخیلان را مدایح کنی، بهتر است هجی بگویی. زمانی پیشمان شد و به این کار (نوحه خوانی) روی آوردند. هم خزانه، هم قبیله، هم ولایت و هم لویشان. از میان خانه‌ی کعبه پایین آویختند و شعر زیبا را با گردنبند طلا به پیش ازی خود ارائه دادند. امرؤالقیس، لبید، اخطل و اعشی قیس برطللها نوحه خواندند و به رسم «بلی» در آوردند. ما همه برای نوحه خواندن به شعر، نظم و قافیه علاقه‌مند هستیم نه به اطلال و دیار، وحوش و ظبی. بونواس، بوحداد، بوملیک، ابن البشیر، بوداواد، بن درید و ابن احمر را هم پیدا کردند. کسانی که گفت‌هایی مانند «آذنتنا»، «الذاهبین»، «السیف اصدق»، «ابلی الهوی» داشتند.بوالعلاء، بوالعباس، بوسلیک و بوالمثل، آنانی که از ولایت‌های مختلف آمده بودند. از حکیمان خراسان که شامل شهید، رودکی، بوشکور بلخی و بوالفتح بستی هستند. بگویید، آیا این روزهای شریف را تجربه کرده‌اید که هرگز شما را شاعری کردن نکنند؟ در گذشته، حکیمان و سخنگویان معروف بودند و هر کدام به شعر نغز علاقه داشتند. امروزه در این روزهای ما، ادبیات بازار هزل و فساد است و کار بوبکر ربابی و طنز جحی بر سر همه جا مشاهده می‌شود. اگر شما شاعری بیاورید و یا مدحتی بخوانید، می‌توانید بگویید که این یک دروغ است از ابتدا تا انتها. اگر شعر و مدح شاعران دروغ بود، پس چگونه مصطفی، شعر حسان بن ثابت را شنید؟ شاعری که نامش نابغه بود و رسول خدا برایش دعا کرد، در لب و دندان‌های او چگونه شعری را به جا آورده‌اند؟ شاعرانی همچون عباس، طلحه، حمزه، جعفر، سعد، سعید و سید ام القری شعر خود را سروده‌اند. اگر توزیع شعر به شاعران فساد است، پس چگونه احمد بن مرسل، کعب را به هدیه قبول نکرد؟