ملا مسیح:خرامان آن دو سرو از گشت گلشن رسیده در وطنگاه ستیچن
❈۱❈
خرامان آن دو سرو از گشت گلشن
رسیده در وطنگاه ستیچن
به دلجویی ستیچن کرد تعظیم
به پیش آمد به صد تعظیم و تکریم
❈۲❈
دلاسا داد و گفتش خیر بادی
دمادم میوه در پیشش نهادی
به شفقت باز پرس حال می کرد
به طالع مندی او فال می کرد
❈۳❈
که من از روز اخراج تو تا حال
خبر دارم به شوقت می زدم فال
بس اوصاف تو از مردم شنیدم
نکو شد تا به چشم خویش دیدم
❈۴❈
کنید آرام اینجا هر دو دلبند
چو مهر و ماه روز و شب سفر چند
ببودن گر ندارید اختیاری
ز رنج ره بیاسائید باری
❈۵❈
شده رام از بزرگیهاش حیران
در آنجا بود چندی شاد و خندان
چو از ج ای ستیچن نیز خاطر
برآن آورد تا گردد مسافر
❈۶❈
به هر جا خواست ششماهی و سالی
همی بودی پی دفع ملالی
دگر ز آنجا ب ه جای بعد یکچند
همی رفتی و گشتی شاد و خرسند
❈۷❈
به صحرا جا به جا زینسان به هر حال
نُه و نیمی گذشت از چارد ه سال
دمِ رخصت به جمع زاهدان گفت
زبانش گوهر راز نهان سفت
❈۸❈
که ای وارستگانِ پیش بینان
شنیدم از لبِ عزلت نشینان
سهیل اختر که بس روشن ضمیر است
درین صحرا به طاعت گوشه گیر است
❈۹❈
به جانم شوق او ز اندازه بیش است
که دیدارش علاج جان ریش است
سراغ آن حدیثم را جوابست
بود گر رهنمائی بر صوابست
❈۱۰❈
ستیچن گفت کای اقبال سیما
ازین منزل که ما داریم مأوا
دو فرسنگ است سانت پاک گوهر
که باشد با نسب با او برابر
❈۱۱❈
برادر نیز همتای سهیل است
وزانجا بیشتر جای سهیل است
خرامان با صنم چون مهر با ماه
ز منزل سانت را بگرفت همراه
❈۱۲❈
بدان منزل که زاهد منزوی بود
روان شد تا شود او نیز خوشنود
کامنت ها