مسعود سعد سلمان:باد خزان روی به بستان نهاد کرد جهان باز دگرگون نهاد

🔰شرح قصیده 78 سعد سلمان     باد خزان روی خود را به بستان چید و جهان را باز دگرگون کرد. شاخ‌های خمیده در حالی که مانند کمان بودند، برافراشته شدند و سر ما از کنج کمین خارج شد. هر نوع گلی که در دهر بود ناامید شده بود، اما گل‌های تازه نورانی که از گلستان نشات گرفته بودند به شادی آوردند. شاخک نیلوفر چشمش را باز کرد و بید به سجود ایستاد. قمری از دستان خود ساقی خاموش شد و فاخته لحن خود را کم کرد. باد شبانگاه وزش داد و ساقیان باید باده را تا صبح فراز آوردند. جویی که از آن روان بوده بسیاری از آب خود را از دست داده بود و برگ‌های رزینی زرین شده بودند. ساقیان باید باده را بر فراز بلندی همانند دو رخساره‌ی حورزاد سراییدند. شاعر مطربان را فرا خواند تا با خواندن شعری به خسرو محمود رحمت بیشتری برسانند. خسرو اجل، پادشاه فلک، و سیف دول خسرونژاد. آنکه به دست آوردن مملکت تازه شده است و آنکه با او زنده شده دین و داد، آن کسی‌ست که در چندین جایگاه با کوشش و تلاش، و همچنین با بخشش و سخاوت خود، از خود نشان داده است. او مبتکر و سرزنده، و پیروزی همواره به دنبالش است. هر کسی که حقیقت را ندیده و گردش گردون را نشناخته باشد، با او قابل مقایسه نیست. هر کاری او انجام دهد، بدون شک بهترین کار است و هر کسی که وفاداری به او را در پیش بگیرد، در کنار او شهرت و احترام خواهد داشت. حملات او قابل توجه است و اگر بخواهد، حتی کوه را هم می‌تواند از محل خود بردارد. او شاهی است که باید به عنوان الگویی برای سایر پادشاهان قرار بگیرد. تو با تلاش و اراده او به ملکیت رسیدی و او با نهاد دادگستری و پادشاهی این مملکت را به بهترین شکل اداره می‌کند. با وجود او، همه ساله جان و دل همه مردم شاد است. هر کسی که دوست یا دشمن تو باشد، به شدت باید از او بترسد یا به او احترام بگذارد. هر آنچه من در دعای خود به خدا خواستم، آرزویم آن است که دعاهای من به عنوان یک بنده به اجابت برسد.