محتشم کاشانی:این زمین پربلا را نام دشت کربلاست ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

خیلی خیلی ممنون از کاری که می کنید

با سلام و احترامترکیب بند نیست بلکه قصیده ای است که محتشم آن را سروده است و باید منتقل شود به جای خودشمصراع های اوایل ابیات 6 تا 12 هم غلط است و باید اصلاح شود.موفق باشید

با سلام. قالب این شعر، ترکیب بند نیست.

با تشکر از کار بسیار زیبایتان،مصراع‌های اول ابیات 6 تا 12 از نظر وزن به نظر غلط می‌رسندالبته درستشان را نمی‌دانم!---پاسخ: متشکر بابت تذکر، لطفاً دوستانی که به نسخهٔ چاپی اشعار محتشم دسترسی دارند، موضوع را تحقیق کنند، نتیجه را اطلاع دهند تا تصحیح شود.

شکل بی غلط این شعر در صفحات 468 تا 472 جلد اول هفت دیوان محتشم کاشانی چاپ مرکز پژوهشی میراث مکتوب به تصحیح دکتر عبدالحسین نوایی و مهدی صدری بدی صورت به چاپ رسیده:و له فی مرثیه الامام الحسین علیه السلاماین زمین پر بلا را نام دشت کربلاستای دل بی ‌درد آه آسمان سوزت کجاستاین بیابان قتلگاه سید لب تشنه استای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بکاستاین فضا دارد هنوز از آه مظلومان اثرگر ز دود آه ما عالم سیه گردد رواستاین مکان بوده است روزی خیمه‌گاه اهل‌بیتکز حباب اشک ما امروز گردش خیمه ‌هاستکشتی عمر حسین اینجا به زاری گشته غرقبحر اشک ما درین غرقاب بی ‌طوفان چراستاینک اینک قبه پر نور کز نزدیک و دورپرتو گیتی فروزش گمرهان را رهنماستاینک اینک بر فراز قبه گلگون پرنیانکش نشان موج خون از جنبش باداینک اینک حایر حضرت که در وی متصلزایران را شهپر روحانیان در زیر پاستاینک اینک سده اقدس که از عز و شرفقدسیان را ملجاء و کروبیان را ملتجاستاینک اینک مرقد انور که صندوق فلکپیش او با صد هزاران در و گوهر بی ‌بهاستاینک اینک تکیه‌ گاه خسرو والا سریرکاستان روب درش را عرش اعظم متکاستاینک اینک زیر گل سرو گلستان رسولکز غم نخل بلندش قامت گردون دوتاستاینک اینک خفته در خون گلبن باغ بتولکز شکست او چو گل پیراهن جوزا قباستاین چراغ چشم ابرار است کز تیغ ستمهمچو شمعش با تن عریان سر از پیکر جداستاین سرور سینه زهراست کز سم ستورسینه پر علمش از هر سو لگدکوب بلاستاین انیس جان پیغمبر حسین‌ بن علی استکز سنان ‌بن انس آزرده زخم جفاستاین عزیز صاحب دلدل اباعبدالله استکز ستور افتاده بی ‌یاور به دشت کربلاستاین حبیب ساقی کوثر وصی شبر استکز عروس روزگارش زهر در جام بقاستاین سرافراز بلند اختر که در خون خفته استنایب شاه ولایت تاج فرق اولیاستاین سهی سرو گزین کز پشت زین افتاده استجانشین شاه مردان شهسوار لافتی استاین مه فرخنده طلعت کاین زمینش مهبط استقرّة العین علی چشم و چراغ اوصیاستاین در رخشنده گوهر کاین مقامش مخزن استدرّة التاج شه دین تاجدار هل اتی استاین دلارام ولیّ حق امیرالمؤمنینکامکار انت منّی نامدار انّماستاین گزین عترت حیدر امام المتقینپادشاه کشور دین پیشوای اتقیاستپا در این مشهد به حرمت نه که فرش انورشلاله رنگ از خون فرق نور چشم مرتضاستدوست را گر چشم از این حسرت نگرید وای وایکز تاسف دشمنان را بر زبان واحسرتاستمردم و جن و ملک ز آه نبی در آتش اندآری آری تعزیت را گرمی از صاحب عزاستمی‌شود شام از شفق ظاهر که بر بام فلکسرنگون از دوش دوران رایت آل عباستطفل مریم بر سپهر از اشگ گلگون کرده سرخمهد خود در شام غم همرنگ طفل اشک ماستخاکسارانی که بر روی علی بستند آبگو نگه دارید آبی کاتش او را در قفاستتیره گشت از روبهان ماوای شیری کز شرفکمترین جای سگانش چشم آهوی خطاستای دل اینجا کعبه وصل است بگشا چشم جانکز صفا هر خشت آن آیینه گیتی نماستزین حرم دامن کشان مگذر اگر غافل نه‌ایکاستین حوریان جاروب این جنت سراسترتبه این بارگه بنگر که زیر قبه‌اشکافر صد ساله را چشم اجابت از دعاستیا ملاذ المسلمین در کفر عصیان مانده‌اماز خداوندم امید رحمت و چشم عطاستیا امام ‌المتقین از عاصیان امتموز رسولم چشم خشنودی و امید رضاستیا مفر المذنبین غرق کبایر گشته‌اموز تو مقصودم شفاعت پیش جدت مصطفاستیا شفیع‌ المذنبین جرمم برون است از عددوز تو در خواهی امیدم در حریم کبریاستیا امیرالمؤمنین از راندگان درگهموز در آمرزگارم گوش بر بانگ صلاستیا امان الخائفین اینجا پناه آورده‌اموز تو مطلوبم حمایت خاصه در روز جزاستیا اباعبدالله اینک تشنه ابر کرماز پی یک قطره پویان بر لب بحر سخاستیا ولی‌الله گدای آستانت محتشمبر در عجز و نیاز استاده بی‌برگ و نواستمدتی شد کز وطن بهر تو دل بر کنده استوز ره دور و درازش رو در این دولت سراستدارد از درماندگی دست دعا بر آسمانوز قبول توست حاصل آن چه او را مدعاستاز هوای نفس عصیان دوست هر چند ای امیرجالس بزم گناه و راکب رخش خطاستچون غبار آلود دشت کربلا گردیده استگرد عصیان گر ز دامانش بیفشانی رواست