مولانا:زید را اکنون نیابی کو گریخت جست از صف نعال و نعل ریخت

نعل فارسی است و نال خوانده می شده است چنانچه به لری امروز نال گفته می شود

بیت 9 می فرماید پوست و اندامهای تن زنده شوندگان در دیگرسو( اخرت ) مانند گروه اسب سواران گرد می انگیزد بهنگام فرا خوانده شدن

شکور می شود سپاسمند و کنود می شود نا سپاسدار یا ناسپاسگزار و یا ناسپاسمند

بیت 19 می فرماید هر چه بجز عشق به خداوند مانند جان کندن تلخ و بدایند است

بیت 32 بب غلت است باید به اب باشد .

درباره حاشیه خوب حناب مروتی نکته ای را یادآور می شوم. در مصرع -شهوت ناری به راندن کم نشد- راندن را باید با شهوت بخوانید: شهوت رانی و معنی مصرع این می شود که شهوت رانی موجب کاستن از شهوت نمی شود(چنانکه برخی امروز هم این باور را دارند) بلکه با معطل گذاشتن و استفاده نکردن از آن کاسته می شود.

سلام دوستان هرکس که به تفسیر ابیات و غزل های های مولانا علاقه داره میتونه برنامه ی (گنج حضور استاد شهبازی ببینه واقعا عالیه) واقعا مولانا با استاد شهبازی رنگ و بوی تازه ای میگیره♥♥♥♥

نار شهوت می‌نیارامد به آبزانک دارد طبع دوزخ در عذاب

غفلت از مرگ و نقش تقوای قلب در سعادت بشرمحمدامین مروتیمولانا در دفتر نخست می گوید دست اندازی به مناصب دنیوی برای نشنیدن صدای پای مرگ و نوعی غفلت از این حقیقت است که ما قدم به قدم داریم به آن لحظة موعود یعنی مرگ نزدیک می شویم. در حقیقت سرمان را با مناصب دنیوی گرم می کنیم تا به عاقبت کار فکر نکنیم. لذا بهتر است به چیزی عشق بورزیم که مانند این مناصب، فناپذیر نیست یعنی عشق حق که عین آب حیات و زندگی جاودانی است:ور تو دست اندر مناصب می‌زنیهم ز ترس است آن که جانی می‌کنیهرچه جز عشق خدای احسنستگر شکرخواریست، آن جان کندنستچیست جان کندن سوی مرگ آمدندست در آب حیاتی نازدنخلق را دو دیده در خاک و مماتپس شبانه به تصحیح و کاستن از این خیالات بپرداز و به خواب غفلت غرقه مشو:صد گمان دارند در آب حیاتجهد کن تا صد گمان گردد نودشب برو، ور تو بخسپی شب رودشبانه عقلت را پیش بینداز و در احوال خود بیاندیش که آب حیات نیز همدم ظلمات است:در شبِ تاریک جوی آن روز راپیش کن آن عقل ظلمت‌سوز رادر شب بدرنگ، بس نیکی بودآب حیوان جفتِ تاریکی بودشیاطین خصم تواند چنان که آب و آتش خصم همند:تو نمی‌دانی که خصمانت کیند؟ناریان خصم وجود خاکیندپس ابراهیم وار، آب تقوا بر آتش نمرودِ نفس بزن تا زندگیت را به آتش نکشد:آب آتش را کشد زیرا که اوخصم فرزندان آبست و عدوبعد از آن این نار، نار شهوتستکاندرو اصل گناه و زَلّتست نار بیرونی به آبی بفسردنار شهوت تا به دوزخ می‌بردنار شهوت می‌نیارامد به آبزان که دارد طبع دوزخ در عذابچه کشد این نار را؟ نور خدانور ابراهیم را ساز اوستاتا ز نارِ نفس چون نمرود تووا رهد این جسم همچون عود تواما نکته مهم روانشناسی که مولانا در اینجا مطرح می کند این است که برای خاموشی آتش نباید با آن بجنگی بلکه باید از آن بپرهیزی. نه "به راندن" یعنی مبارزه بلکه به "ماندن" یعنی رها کردنش. یعنی تقوا پیشه کنی. یعنی مبارزه با گناه هم آن را تقویت می کند. برای آن که تصور کناه را از ذهنت پاک کنی، از آن بپرهیز. یعنی وسواس مبارزه با گناه را هم از ذهن بیرون کن. چنان که آب گل آلود را با صبر و آرامش و دوری کردن از آن می توان زلال کرد نه با به هم زدن مداومِ آن. به تقوی بیاندیش باش نه به گناه. تقوای قلب کار خود را می کند و روی سیاه را سرخ می کند:شهوت ناری به راندن کم نشداو به ماندن کم شود بی هیچ بدتا که هیزم می‌نهی بر آتشیکی بمیرد آتش از هیزم‌کشیچونک هیزم باز گیری نار مردزان که تقوی، آب سوی نار بردکی سیه گردد ز آتش، روی خوبکو نهد گلگونه از تقوی القلوب

عالی بود با سپاس ❤❤❤

شهوت ناری به راندن کم نشد   او بماندن کم شود بی هیچ بد   منظور از بی هیچ بد چیه ؟