گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

مولانا:ظاهرست آثار و میوهٔ رحمتش لیک کی داند جز او ماهیتش

❈۱❈
ظاهرست آثار و میوهٔ رحمتش لیک کی داند جز او ماهیتش
هیچ ماهیات اوصاف کمال کس نداند جز بثار و مثال
❈۲❈
طفل ماهیت نداند طمث را جز که گویی هست چون حلوا ترا
کی بود ماهیت ذوق جماع مثل ماهیات حلوا ای مطاع
❈۳❈
لیک نسبت کرد از روی خوشی با تو آن عاقل چو تو کودک‌وشی
تا بداند کودک آن را از مثال گر نداند ماهیت یا عین حال
❈۴❈
پس اگر گویی بدانم دور نیست ور ندانم گفت کذب و زور نیست
گر کسی گوید که دانی نوح را آن رسول حق و نور روح را
❈۵❈
گر بگویی چون ندانم کان قمر هست از خورشید و مه مشهورتر
کودکان خرد در کتابها و آن امامان جمله در محرابها
❈۶❈
نام او خوانند در قرآن صریح قصه‌اش گویند از ماضی فصیح
راست‌گو دانیش تو از روی وصف گرچه ماهیت نشد از نوح کشف
❈۷❈
ور بگویی من چه دانم نوح را همچو اویی داند او را ای فتی
مور لنگم من چه دانم فیل را پشه‌ای کی داند اسرافیل را
❈۸❈
این سخن هم راستست از روی آن که بماهیت ندانیش ای فلان
عجز از ادراک ماهیت عمو حالت عامه بود مطلق مگو
❈۹❈
زانک ماهیات و سر سر آن پیش چشم کاملان باشد عیان
در وجود از سر حق و ذات او دورتر از فهم و استبصار کو
❈۱۰❈
چونک آن مخفی نماند از محرمان ذات و وصفی چیست کان ماند نهان
عقل بحثی گوید این دورست و گو بی ز تاویل محالی کم شنو
❈۱۱❈
قطب گوید مر ترا ای سست‌حال آنچ فوق حال تست آید محال
واقعاتی که کنونت بر گشود نه که اول هم محالت می‌نمود
❈۱۲❈
چون رهانیدت ز ده زندان کرم تیه را بر خود مکن حبس ستم

فایل صوتی مثنوی معنوی بخش ۱۷۵ - فرق میان دانستن چیزی به مثال و تقلید و میان دانستن ماهیت آن چیز

صوتی یافت نشد!

تصاویر

کامنت ها

محسن
2014-10-26T20:45:41
بیت دوم مصرع دوم نوشته شده: «کس نداند جز بثار و مثال»درستش اینه: کس نداند جز به آثار و مثال
علی آریانا
2020-03-24T12:29:14
بیت زیر پس از بیتِ «طفل ماهیت نداند طمث را/جز که گویی هست چون حلوا ترا» در محل بیت چهارم قرار دارد که در اینجا از قلم افتاده.طفل را نبود ز وطی زن خبر جز کھ گوئی ھست آن خوش چون شکر