مولانا:عزمها و قصدها در ماجرا گاه گاهی راست می‌آید ترا

ظفر واقعی در گرو شکست های ظاهری است بسیاری از پیروزی های بزرگ تاریخ انسان بعد شکست هایی بوده که در ظاهر اهمیت داشته ولی در رسیدن به مقصود اصلی بی اهمیت است.شکست ها،پله های نردبان موفقیت هستند،کسی که از اولین شکست مایوس شود لیاقت توفیق ندارد(حضرت علی ع) در توضیح این حدیث میتوان گفت توفیق و لیاقت آن از برای کسانی است که پله ی صبر در زندگی و چه بسا عرفان آشنا هستند.پیروز مندان واقعی کسانی هستد که نور وعشق و آگاهی خداوند را تا پای جان قبول دارند و از ضربه های  کوچکی که امواج دنیوی به کشتی زندگی میزند غمگین و مایوس نمیشود شرط زندگی هم همین است و بس

ریحانه سیدی گرامی کاملا برعکس توضیح دادید شکست ظاهری ؟ حرف حضرت مولانا اینه که اتفاقا شکست ها واقعی هست و پیروزی ها ظاهری هستن طبق حرف مولانا ما برای ناکامی آفریده شدیم پس در نتیجه این زندگی اصلا ارزش ادامه دادن نداره کسی اگر فکر میکنه تفسیر این بخش از مثنوی چیز دیگه ای میشه لطفا بگه

تفسیر ابیات ۵ و ۶: عاشقان بر خلاف عاقلان با بی توجهی به خواسته‌های نفسانی خود و نرسیدن به تمایلات دنیوی به وجود خالق هستی پی می‌برند. همانگونه که سعدی علیه الرحمه می‌گوید:  اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست مراد خویش دگر باره من نخواهم خواست در بیت دوم مولانا با اشاره به حدیث نبوی (حُفَّتِ اَلْجَنَّةُ بِالْمَکَارِهِ وَ حُفَّتِ اَلنَّارُ بِالشَّهَوَاتِ، بهشت در لا به لای ناراحتیها و دوزخ در لا به لای شهوات پیچیده شده است) می‌فرماید: راهنما و محافظ بهشت همان پرهیز نفس اماره است، همانگونه که رسول خدا فرموده، بهشت در زیر سختی ها و نا ملایمات پوشانده شده است.

تفسیر ابیات ۹ الی ۱۱: مولانا انسان‌ها را به دو دسته تقسیم می‌کند؛ عاقلان که از روی ترس و اضطرار به سمت خدا آمده و، عاشقان که با تسلیم و رضایت کامل عبادت خدا را بجا می‌آورند. سپس با الهام از آیه مبارکه ۸۳ سوره آل عمران: "أَفَغَیْرَ دِینِ اللَّهِ یَبْغُونَ وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَکَرْهًا وَإِلَیْهِ یُرْجَعُونَ" (آیا کافران، دینی غیر دین خدا را می‌طلبند؟ و حال آنکه هر که در آسمانها و زمین است خواه ناخواه مطیع امر خداست و همه به سوی او رجوع خواهند کرد.) می‌فرماید: افسار عاقلان "از روی کراهت و بی میلی بیایید" است ؛ اما "از روی رضا و خرسندی بیایی" بهار عاشقان است. نتیجه اینکه برای جدا شدن از تعلقات این دنیا خداوند برای بشر دو راه تعیین کرده؛ به اختیار بشر که با نشاط دل همراه بوده و یا با اجبار "قضا و قدر" که با تحمل رنج و درد خواهد بود.

ابیات آخر اشاره است به آیه ۱۱ سوره فصلت در قران : ثم استوی الی السماء و هی دخان فقال لها و للارض ائتیا طوعا او کرها قالتا اتینا طائعین ( و آنگاه خداوند نظر به آسمان انداخت در حالیکه بصورت بخار و دود بود به او و به زمین گفت بیائید به اختیار و یا به اجبار گفتند می آئیم با میل و اختیار ... این آیه به حکایت آغاز خلقت و آفرینش اشاره دارد که انسان را هم شامل میشود  در این ابیات مولانا با زبان سمبلیک در عالم عرفان ، عاقلان را نماد انسان حسابگر و عاشقان را نماد انسان تسلیم به خالق معرفی می نماید که بدون چون و چرا امر خالق را پذیراست ...