مولانا:می‌کشید از بیهشی‌اش در بیان اندک اندک از کرم صدر جهان

سلام ممنون ازسایت خوبتونمی خواستم بگم کلمه ی تپید با این ت نوشته می شود نه با این ط

"ماامانت رابه آسمانها وزمین وکوهها عرضه کردیم وآنهاازحمل آن سرباززدندپس انسان آنرابه دوش گرفت هماناکه انسان بسیارستمکارونادان بود"مولاناامانت رابه اختیارتفسیرکرده ودرفیه مافیه امانت را عشق میداندکه انسان جاهل وبی خبرازاین آتش سوزنده آن راپذیرفت وخودرابه هزاران بلا درافکندوهمین جهل مایه ی هزاران علم وفضل درانسان شد.کردفضل عشق انسان رافضولزین فزون جویی ظلوم وجهول

به نام حضرت دوستداستان عاشق و معشوق را در اندیشه مولانا پایانی نیست ولی عاشقان چگونه می توانند مفاهیم معشوقی را دریابند؟ درین دفتر تمثیل زیبای مولانا رابطه تفکری انسان خاکی با معشوق الهی را به تفسیر کشیده است عاشق همان انسان و معشوق همان خداوند است زمانی که بعد طی مسیری بی بازگشت و طولانی مرغ جان انسان به ملکوت حضرت حق رسید هوش از کف می دهد چون او را توان رویارویی با این مفهوم نیست آدمی به تصویر موسایی در می آید که با تابش اولین پرتو الهی بیهوش می شود خداوند در گوشش می فرماید: با خود آ از بیخودی و بازگرد» اما انسان به اعماق بیهوشی فرو رفته است انگاه مولانا از مرغی سخن می گوید که اشتری را به خانه اش دعوت می کند ولی چگونه شتر می تواند به خانه مرغی برود؟ با ورود اولین مفاهیم الهی به ذهن انسان تمامی قدرت ذهن نابود می شود محو می گردد ادامه تفکر و عقل منقطع می شود سقف خانه عقل بسیار کوتاه است فرو می ریزد ولی سوال اینجاست که چرا عقل آدمی آنقدر گستاخ می شود که از درک مفاهیم الهی سخن می گوید؟ مگر نمی داند تفکر در ذات حضرت حق در ظرفیت عقل نیست؟ مولوی به زیبایی پاسخ این پرسش را نیز داده است اینکه آدمی گستاخانه پای از گلیم محدودیت خویش فراتر می رود نیز از فضل الهی است فضل او انسان را چنین فضول کرده است: « کرد فضل عشق انسان را فضول» او خرگوشی است که می خواهد شیری را به کنار کشد در حالیکه از ماهیت شیر خبری ندارد او ظالمی است که با ادعای شکار شیرعقل را به مسلخ عشق فرستاده است او اگر متفکرترین موجود سیاره زمین است ازین زاویه ظلوم جهولی بیش نیست ولی چرا دروازه تفکر کنه الهی بر آدمی بسته شده است؟ باز خود مولانا پاسخ داده که: جان نامحرم نباشد روی دوست/ جز همان جان کاصل او از کوی اوست..