مولانا:آه در آن شمع منور چه بود کآتش زد در دل و دل را ربود

به‌‌‌ به‌‌‌ چه غزل زیبایی دل‌ آفریدگار همه چیز است و همه چیز مخلوق دل‌ است و هر مخلوقی ناگزیر دلی دارد زیرا وقتی دل‌ خلق می‌‌کند مانند خود خلق می‌‌کندو دل‌ مخلوق، خالق خود را می‌‌بیند و آتش به جان او می‌‌افتاد و عاشق می‌‌شود و در او غرق می‌‌گردد هستی‌ با همه اجزأ خود با عشق در ارتباط است چنین چیزی را نمی توان با زبان علمی‌ توضیح داد این زبان عشق است که می‌‌تواند جهان را و انسان را و زیبایی را در هم بیامیزد کاری که این غزل کرده است و سخن شنونده آن، سخن دلی است که از این چشمه نوشیده و در آن افتاده است