مولانا:ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر پسته لعل برگشا تا نشود گران شکر

عشق مولانا به شمس فراتر از روابط انسانی است که ما میشناسیم. انسانها در نهایت علاقه هم اعتماد دیوانه واری به هم ندارند. مولانا چنان خود را غرق در شمس میبیند که در تمجید و تکریم او چنان پیش میرود که گاه خواننده گمان میبرد شاید مولانا در حال وصف معبود خوبش است . مشاهده کمالات ذات حضرت حق در وجود شمس (در مقام خلیفه الهی انسان) چنان عمیق بوده که باعث شده برخی پیروان او نسبت کفر به شمس داده و او را برانند. شاید وجود حضرت شمس از بارزترین مصادیق اختلاف پیروان مولانا در قونیه و مولانا شناسان عارف مسلک در ایران باشد.

طعنه زند مرا ز کین رو صنمی دگر گزین!در دو جهان یکی بگو کو صنمی؟ کجا دگر ..

طعنه زند مرا بکین ،رو صنمی دگر گزین در دو جهان یکی بگو ، کو صنمی ؟ کجا دگر ؟اشاره به وحدت وجودی انسان و کل هستی و زندگی که از باور های مولانا و سایر عرفا میباشد .

آن قلمی که نقش کرد چونک بدید نقش تو گفت که های گم شدم این ملک است یا بشر جان و جهان چرا چنین عیب و ملامتم کنیدر دل من درا ببین هر نفسی یکی حشر آن اول نقاش عالم هستی پس از خلقت انسان که فرمود تبارک الله احسن الخالقین و این فرشته است یا بشر بلکه از فرشتگان بلند مرتبه تر .فرشتگان زبان به ملامت گشودند که آیا ما را برای پرسش لایق ندانستی پس علت خلق بشر چه بود و حضرت باریتعالی میفرماید من رازی را میدانم که شما نمی دانید و آن زنده شدن این انسان به من میباشد در هر نفس که به معنی هر آن و لحظه میباشد .پس مولانا حشر و قیامت انسان راهر آن و هر لحظه میداند که میتواند به حضور او زنده شده از من ذهنی و توهمی خود جدا و با اصل خدایی خود یکی شود .در پناه حق باشید

طعنه زند مرا ز کین رو صنمی دگر گزیندر دو جهان یکی بگو کو صنمی، کجا دگر...