مولانا:اگر باده خوری باری ز دست دلبر ما خور ز دست یار آتشروی عالم سوز زیبا خور

تعابیر عرفانی :باده = مستی دهنده ی عرفانی ، شهود و دسترسی به غیب دلبر ما = شمس تبریز یارآتشروی = یاری که نشان خاکی ندارد از بنی بشر نیست عالم سوز = سوزنده و برهم زننده ی عوالمی که بشر برای خود از روی نا آگاهی و پندار دانایی و صواب بر میچیند خرمن = اینجا بساط شیطان مثل کینه ، حسد ، غرور ، دانایی کشت کوهستان = محصولات عشقشربت = باده = آگاهی های مستی دهنده و پاک کننده عشق پا برجا = امواجی که دائما در هر زمان و هر مکانی برای صید بشر جاریست بی جا = لا مکان = اینجا اشاره به نداشتن هیچ گونه جایگاه و مکان فیزیکی هست به زیر گلبن نشستن = در کنار عرفان در نزدیکی بوی عشق نشستن مغمور = غرقه ، فرو رفته بگزیده صهبا = می سرخ نشان شده مستان ناموسی = مست نیک نامی اوباش = بی سر و سامان (عشق)قلاش = بیکاره ، دست از هرچیز شسته ی(عشق)حریفان = هم پیشگان گلخن = نوعی از آتشدان است که در آن به ریگ گرم غله بریان کنند نخوردن باده از گلخن ، استعاره از عدم تمسک به راه های ریاضتی و شریعتی است سقف معلا = استعاره از پایگاه بلند مستی دهنده که عارفان متوجه آنجا هستند

مثال کشت کوهستان همه شربت ز بالا خورز دست یار آتش‌روی عالم‌سوز زیبا خور..