مولانا:خوی بد دارم ملولم تو مرا معذور دار خوی من کی خوش شود بی‌روی خوبت ای نگار

سلام خدمت عزیزاناز خواندن این غزل مست می شوم. به نظر بنده این غزل زیباترین و حکیمانه ترین غزل مولوی است. روحش شاد باد.

بیت چهارم یاد آور این دو بیت در مثنوی دفتر دوم است:آب گفت آلوده را در من شتابگفت آلوده که دارم شرم از آبگفت آب این شرم بی من کی رودبی من این آلوده زایل کی شود

اییی واییی خیلی فوق العاده هستش ،این اشعار مولانا قلب هر ادم بی عقل و بی عشقی رو به وجد میاره ،درود بر ذات پاک این شاعر عاشق

شربتی داری که پنهانی به نومیدان دهیتا فغان در ناورد از حسرتش امیدوارچه لطیف و چه زیباست این بیت مولانای عزیز . با خواندش سرشار از امید می شوی یاد بیت دیگری از مولانا افتادم درباره امیدهله نومید نباشی که تو را یار یراندکه گر امروز براند نه که فردات بخوانددر اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آنجاکه پس صبر تو را او به سر صدر نشاندچو اگر بر تو ببندد همه درها و گذرها ره پنهان بگشاید که کس آن راه نداند

با سلام بیت:  شربتی داری که پـــــــــنهانی به نـــــــومیدان دهی تا فغان در ناورد از حســـــــــــــــــرتش امیــــدوار     جمله یا پیام یا متن زمینی نیست و بلکه آسمانی است. بعد از 50 سال خواندن شعر و جملات دیگر عارفان هنوز در سطح این بیت پروردگارم را لمس نکرده ام و چه افتخاریست برای مولانا که آفریننده این بیت است به خواست خدای بزرگ. رحمت بر او باد

احســـــــــــــــنت👍🌹