مولانا:آمد بهار خرم و آمد رسول یار مستیم و عاشقیم و خماریم و بی‌قرار

استاد محمدجعفر مصفا:رابطه ما با مثنوی رابطه‌‎ای است خشک و بی‎‌محتوا، رابطه‌‎ای در سطح الفاظ و ادبیات، ‌حال آنکه مثنوی پیامی بس عمیق در خود نهفته دارد، پیامی که شرح رنج و اسارت آدمی و غربت او از موطن اصلی خویش است. پیام مثنوی هشداری است به ‎انسانی که خود را در تار یک هستی مجازی از الفاظ و صورت‎ها پیچانده و عمر خود را در ترس و رنج و تضاد می‌‎گذراند.مثنوی ما را با شرح رنج‎های خویش در یأس و نومیدی رها نمی‌‎کند، با صدها اشاره و تمثیل نوید می‌‎دهد که می‎‌توان ترک غربت کرد و به‎ نیستان اصیل خویش بازگشت. کجاست این بحر جان و این باغ سبز عشق؟ می‌‎گوید در خودت،

در بیت دوازدهم به جای "جو" باید "چو" نوشته شود.

همچنان در مصرع اخیر این غزل به جای "پشه ای" باید "پشهٔ" نوشت.

ساناز عزیز ادرس بی نظیری است مرسی

شرح و تفسیر این غزل، همراه با خوانش آن:پیوند به وبگاه بیرونی

ادرس ارزشمندی نوشتی سپاس

ساناز عزیز تشکر.

دو نکته در این غزل به نظرم رسیده است که نیاز به اصلاح دارد مورد دوم را به وسیله ویرایشگر اصلاح نکردم چون شاید نظر بنده، نظر صحیحی نباشد مورد اول: گویند سر بریم فلان را جو گندنا جو معنا ندارد یا شاید بنده معنایش را ندانسته ام باید «چو» باشد به معنی چون، مانندِ: گویند فلانی را مانند گندنا (سبزی تره) سر ببریم   نکه دوم در مصرع دوم این بیت: آری چو دررسد مدد نصرت خدا نمرود را برآید از پشه‌ای دمار مصرع دوم علاوه بر این که مشکل وزن دارد، مشکل معنا هم دارد به نظر می رسد صحیحش به این شکل باشد: نمرود را برآرد از او پشّه ای دمار یعنی پشه ای دمار از نمرود در می آورد. طبق افسانه نمرود که گفته شده پشه در بینی اش رفت و موجب هلاکتش شد