مولانا:از دور بدیده شمس دین را فخر تبریز و رشک چین را
❈۱❈
از دور بدیده شمس دین را
فخر تبریز و رشک چین را
آن چشم و چراغ آسمان را
آن زنده کننده زمین را
❈۲❈
ای گشته چنان و آن چنانتر
هر جان که بدیده او چنین را
گفتا که که را کشم به زاری
گفتمش که بنده کمین را
❈۳❈
این گفتن بود و ناگهانی
از غیب گشاد او کمین را
آتش درزد به هست بنده
وز بیخ بکند کبر و کین را
❈۴❈
بی دل سیهی لاله زان می
سرمست بکرد یاسمین را
در دامن اوست عین مقصود
بر ما بفشاند آستین را
❈۵❈
شاهی که چو رخ نمود مه را
بر اسب فلک نهاد زین را
بنشین کژ و راست گو که نبود
همتا شه روح راستین را
❈۶❈
والله که از او خبر نباشد
جبریل مقدس امین را
حالی چه زند به قال آورد
او چرخ بلند هفتمین را
❈۷❈
چون چشم دگر در او گشادیم
یک جو نخریم ما یقین را
آوه که بکرد بازگونه
آن دولت وصل پوستین را
❈۸❈
ای مطرب عشق شمس دینم
جان تو که بازگو همین را
چون می‌نرسم به دستبوسش
بر خاک همی‌زنم جبین را
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۱۱۷
تصاویر
کامنت ها