مولانا:اندرآ ای اصل اصل شادمانی شاد باش اندرآ ای آب آب زندگانی شاد باش

از سایه تو ای هما، همه چیزها، پر و بال پیدا میکنند هم ظریفی ، هم حریفی ، هم چراغی ، هم شراب هم جـهـانـی، هم نهانی، هم عیانی، شـاد بـاش هم شاهد و یار، هم شمع و نوری ، هم شراب (پدیدآرنده گوهر)تو خودت جهان (= گیتی ) میباشی تـحـفـه هـای آن جهانی ، مـیرسـانی دمـبـدم میرسان و میرسان ، خوش میرسانی، شـاد بـاش شادباش که نـثـار باشد، نام سیمرغ در خودافشانیش هست ای جـهـان را شاد کرده، وی زمین را جمله گـنج خویشکاری هما ، شاد کردن و جشن ساختن جهانست، خویشکاری هما ، گنج یا کنز مخفی در هر تنی شدنست تا زمین ، گوید ترا : کای آسمانی ، شـاد بـاش هما در سایه انداختن بر زمین،در آن‌چه زمینی است گـنـج می‌شود بهمن و هما ، کنز مخفی ، در هر انسانی در گیتی هستند چرا مولوی به ُهما ، شاد باش ( تحیت و تهنیت) میگوید ؟ چرا مولوی به پیشواز هما میشتابد و می‌خواهد از سایه هما، نواخته شود ، تا خودش، پر و بال درآورد، و هما شود ؟ چرا هما در سایه انداختن ، انسان‌ها را ، از خود آبستن می‌کند، و همه، جوجه های هما می‌شوند و پـر او را می یـابـنـد ؟

ای همای خوش لقا و زیبا، شادباش، که سایه تو، و زیبائی تو، بهاریست، که همه هستان، از آن، زنده می‌شوند، و پر و بال ترا می‌یابند، تا بتوانند پروازکنند.

از خداوند سپاسگزارم که از تحفه های ان جهانی مولوی نصیبی هم به ما عطا کرد.این غزل شادترین غزل مولویست الحق و الانصاف در بیت اخر به شمس هم دستور شادی میده

شاد باش ای عشق خوش سودای ما...