مولانا:ما دو سه رند عشرتی جمع شدیم این طرف چون شتران رو به رو پوز نهاده در علف

این غزل صورت نهایی شده غزل 1302 است که از مستان خلوتی صحبت می‌‌شود عرفان جلال دین عرفان صفا و هم نشینی یاران صاف است که هیچ غرضی در میان آنان نیست جز معرفت و حکمت دو یا سه نفر معمولا این عشرت و بزم را بپا می‌‌دارند اینان دارای نفخه خدائی یا فره ایزدی اند که اگر نباشد نیاز‌های فردی در کار خواهد بود مانند بسیاری که دم از عرفان میزنند و ادعای اشتر یا عارف بودن هم دارند ولی هنوز صاف نگشته اند این عرفان را شمس و کسانی چون بایزید و حلّاج و شهاب دین که بسیار انگشت شمارند نمایندگی می‌‌کننداین باوری ‌ایرانی است که کسانی که دارای فره ایزدی اند کار‌های بسیار بزرگی می‌‌کنند و هیچ دشمن و ناخلفی نمی‌‌تواند به آنان آسیبی‌ برساند انگار در کشتی‌ نوح اند بلکه این آنان اند که هر درمانده‌ای را نیز به شادی و خرمی می‌‌رسانند و هنگامی که به مستی و طرب در می‌‌آیند باد سرمستی و فره خود را در بیشه عشق به درختان خشک می‌‌رسانند و آنها را هم به تازگی و طرب در می‌‌آورند همان طور که یاران جلال دین همواره از این شادابی او برخوردار می‌‌گردند