مولانا:دی بر سرم تاج زری بنهاده است آن دلبرم چندانک سیلی می زنی آن می نیفتد از سرم

بیت 10غلط : جاندرست: جاهمنبع: دیوان شمس نسخه فروزانفربیت کامل به این شکل در می آید:ای دردهای آه گو، اه اه مگو، الله گواز چه مگو، از جاه گو، ای یوسف جان پرورم

بارگیر برای حمال زیبنده است

جان پروردن یعنی به جانکامگی زیستن و وارون ان تنکامگی است یعنی به کام تن روزگار گذاردن

شب پوش انچه شب پوشند .جامه در بنیاد یامک بوده است .

با سلام به همه دوستاندر مصرع آخر به نظر «از چَه مگو از جاه گو» مناسب‌تر است. ضمن یانکه از چاه درآمدن یوسف و به جاه رسیدن نیز به ذهن تداعی می‌شود.وزن «جان» با شعر هماهنگ نیست.

زفتی عاشق را بدان از زفتی معشوق او زیرا که کبر عاشقان خیزد ز الله اکبرمچون لئامت عاشق بخاطر لئامت معشوق اوست پس تکبرو گنده گویی عاشقان « الله اکبر» هم بخاطر تکبرو گنده گویی معشوقشان است

انسان هر چه ضعیف تر و غم گین تر، قدرت زوگویان بیشتر، برده داری پر رونق تر، تسلط سرمایه داران افزون تربخشی از روان شناسی هم امروز به کمک روحانیت آمده است و سعی در ضعیف نشان دادن و ناتوان نمودن انسان دارد تا بازاری برای خود دست و پا کند و تلاش می ورزد تا ناتوانی انسان را دور از دسترس او در مشکلات و گره های کودکی بیابد و اساس کار او را مختل سازدهمان گونه که مذهب انسان را از ابتدا گناه کار و شرم گین می شناسداین گونه غزل های جلال دین ارزش و نقش عرفان فره مند ایرانی که از بایزید بستامی تا شمس دین تبریزی بسیاری جان بازان و جان بخشان را در خود پرورده و در آسمان پر ستاره خود جای داده است را به ما می نمایاندآری انسان عزیز است انسان بزرگ است انسان شیرین است و انسان پیا آور هستی ست