مولانا:دلا مشتاق دیدارم غریب و عاشق و مستم کنون عزم لقا دارم من اینک رخت بربستم

شهریاررومی خواننده عزیزمون در آلبوم دولت عشق این آهنگ را به زیباییی خوانده است.پیشنهاد میکنم این آهنگ گوش کنید.به نام دیدار.من با این شعرو آهنگ مولانا را شناختم

این شعر با درون انسان بازی میکند انجایی که میگوید اگر جز تو سری دارم سزاوار سر دارم وگر جز دامنت گیرم بریده باد دستم بشستم دست از گفتن طهارت کردم از منطق حوادث چون پیاپی شد وضوی توبه بشکستم

ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ‌ﻋﻨﻮﺍﻥِ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩِ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﯽ ﻓُﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺁﯾﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻘﺎ ﺩﺭ ﺷﮑﻢِ ﻣﺎﺩﺭ، ﺗَﻦِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﺎﻓﺪ. ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ، ﻣﻦِ‌ﺫﻫﻨﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺳﺎﺯﺩ. ﻧﻮﺯﺍﺩِ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭِ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺷﻨﯿﺪﻥ، ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩِ ﺫﺍﺗﯽِ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ‌ﻧﺎﻡِ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽ‌ﺳﺎﺯﺩ ﺷﺎﯾﺪ «ﺍﺳﻢِ ﺧﻮﺩﺵ» ﺍﺳﺖ؛ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺳﻢِ ﺧﺎﺹ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ‌ﺯﻧﻨﺪ. ﺑَﻌﺪ ﮐﻠﻤﻪ «ﻣﻦ» ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮔﯿﺮﺩ؛ ﻫَﺮ‌ﮐﺲ «ﻣﻦ» ﻣﯽ‌ﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺳﭙﺲ ﺍﻟﮕﻮﯼِ «ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ» ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮔﯿﺮﺩ؛ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ‌- ﻣﻦ، ﻋﺮﻭﺳﮏِ ﻣﻦ، ﺷﯿﺸﻪ‌ﺷﯿﺮِ ﻣﻦ، ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭِ ﻣﻦ- ﮐﻢ‌ﮐﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﺍﺭﺯﺵ‌ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻟﮕﻮﯼِ «ﻣﺎﻝِ ﻣﻦ» ﺗﻤﺎﻡِ ﺍﺭﺯﺵ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﺣﺎﻝ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺑﻪ‌ﻣﻔﻬﻮﻡِ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣِﺲِّ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ‌ﺩﻫﺪ، ﺑﻪ‌ﺍﺻﻄﻼﺡِ «ﻫﻤﺎﻧﯿﺪﻩ» ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؛ ﻣﻦِ‌ﺫﻫﻨﯽ‌ﺍﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ.ﻣﻦِ‌ﺫﻫﻨﯽ ﯾﮏ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺤﺘﻮﺍﯼِ ﻣﻦِ‌ﺫﻫﻨﯽْ ﻫﺮ‌ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ‌ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻫﺮ‌ﭼﯿﺰﯼ‌ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻢ‌ﻫﻮﯾﺖ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ: ﭘﻮﻝ، ﻣﻘﺎﻡ، ﺩﺍﻧﺶ، ﻫﻤﺴﺮ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻭ ... ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭِ ﻣﻦِ‌ﺫﻫﻨﯽ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱِ «ﻫﺮ‌ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، ﺑﻬﺘﺮ» ﺍﺳﺖ، ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱِ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺤﺘﻮﺍ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﻨﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﻫﺮ‌ﭼﻪ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﺰﺭﮒ‌ﺗﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ‌ﺍﺵ ﻫﻢ ﺯﯾﺎﺩﺗﺮ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ.ﻓﮑﺮﻫﺎ ﺣﻮﻝِ‌ ﻣﺤﻮﺭ ﻫﻢ‌ﻫﻮﯾﺖ‌ﺷﺪﮔﯽ‌ﻫﺎ ﺗﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﻫﺮ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﺁﯾﺪ، ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻥ ﻓﮑﺮ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺟﺴﻢِ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺍِﻋﻤﺎﻝ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ‌ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺑﻪ‌ﺩﺍﻡِ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪ‌ﺩﺍﻡِ ﺫﻫﻦ ﻣﯽ‌ﺍﻓﺘﺪ. ﺑﺎ ﺩﯾﺪ‌ِ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻭ ﻫﻢ‌ﻫﻮﯾﺖ‌ﺷﺪﮔﯽ‌ﻫﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ‌ﺑﯿﻨﺪ، ﺑﻪ‌ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺍﯾﻦ‌ﮔﻮﻧﻪ ﺩﯾﺪﻥ، ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﺠﺎﺩِ ﺩَﺭﺩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ.ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖِ ﻫﻤﺎﻧﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺩَﺭﺩ‌ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻧﯿﺪﻩ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؛ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﻨﺲِ ﻣﺮﮐﺰِ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ.ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ‌ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﺍﯾﻦ‌ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧِﺮَﺩِ ﺑﺰﺭﮔﺎﻧﯽ ﻣِﺜﻞِ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ، ﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﻮﺩ، ﻓﻀﺎﮔﺸﺎﯾﯽ ﮐﻨﺪ، ﻗﺎﻧﻮﻥِ «ﮐُﻦ‌ﻓَﮑﺎﻥ» ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ‌ﮐﺎﺭ ﻣﯽ‌ﺍﻓﺘﺪ، ﭘﯿﻐﺎﻡِ «ﺍِﺭﺟِﻌﯽ» ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ، ﻋﺰﻡِ ﺭﺟﻮﻉ ﻣﯽ‌ﮐﻨَﺪ، ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺎﻇﺮ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ؛ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﺻﻠﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ‌ﺗﺮ ﺷﻮﺩ.ﺧﻼﺻﻪ‌ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ 787 ﮔﻨﺞ ﺣﻀﻮﺭپیوند به وبگاه بیرونی

خدا مشتاق دیدارم غریب،عاشق، چه پربارمکنون ازخواب بیدارم،چو من عاشق،چسان زارممن اینک بار بربستم،چه کم بارو سبک حالمندیدست غیر تو چشمم،که میبیند تورا جانمنشانت را نمیجویم،،چو بر ذاتت یقین دارم اگر جز تو سری دارم سزاوار همین دارم

کنون ازخواب بیدارم،چو من عاشق،چسان زارمخدا مشتاق دیدارم غریب،عاشق، چه پربارممن اینک بار بربستم،چه کم بارو سبک حالمندیدست غیر تو چشمم،که میبیند تورا جانم نشانت را نمیجویم،،چو بر ذاتت یقین دارماگر جز تو سری دارم سزاوار همین دارم

کنون ازخواب بیدارم،چو من عاشق،چسان زارمخدا مشتاق دیدارم غریب،عاشق، چه پربارممن اینک بار بربستم،چه کم بارو سبک حالمبغیر از تو ندیدستم،که میبیند تورا جانم نشانت را نمیجویم،،چو بر ذاتت یقین دارماگر جز تو سری دارم سزاوار همین دارم