مولانا:بیا تا عاشقی از سر بگیریم جهان خاک را در زر بگیریم

بیت ششم به نظر اینگونه است: ز دل ره برده اند ایشان به دلبر

بیت دوم نیز اینگونه درست است:زمین و کوه و دشت و باغ جان را

" در " دل ره برده‌اند ایشان به دلبر ...کلمه "در" ، وزن را کمی ناهمگون نموده و "سکته" بر "دل" ایجاد می‌نماید !!!به نظر "ز" و یا "به" مناسب‌تر است. یعنی:ز دل ره برده‌اند ایشان به دلبریابه دل ره برده‌اند ایشان به دلبرالامر الی الارومی ...!

این سرّ درخت است که برگ و بر درخت میشود. این باطن است که ظاهر میشود. این جفت بودن باطن و ظاهر، بُن و بر، ژرفا و رویه، در واژه « چهره » چشمگیر و برجسته است. « چهره »، هم معنای «اصل و ذات » دارد، و هم معنای « روی و صورت آدمی و سیما». در سانسکریت چیترا به معنای آشکار و برجسته و نورانی و روشن و برانگیخته است. این پیوسته بودن اصل و ذات که بُن باشد با صورت و روی و سیما، ویژگی « چهره » است. آنکه باطنش در ظاهرش، آشکار و نمایان و پیدا میگردد، چهره دارد. به همین علت در سانسکریت، به ماه آغازین فصل بهار (ماهی که درفوریه و مارس واقع میشود)، چیتر chaitra میگفتند، چون در این ماه، زمین انچه در دل دارد، پدیدار میسازد. از این رو خدایان ایران، چهره داشتند . گیتی و انسان و ...، چهره های خدا بودند. همه خدایان ایران، چهره های بهمن، یا سپنتا ( سپنج ) یا سیمرغ بودند.