مولانا:چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم

همه رفتند و ما تنها ماندیم چون فقط یاد خدا داشتیم و خدا در دلمان نبود .ساعتی عاشقش میشدیم وعشقمان میشد وساعتی دیگر برای وصالش تلاش میکردیم. و.. حاشیه بعد

ساعتی بما شکر میپاشید و ساعتی از شکرپاشی او مواظبت میکردیم. چون در ورود به او را یافتیم جای ورود دربان شدیم و مدتی بعد خیالش رفت و دربان ماندیم

1. یارِ تنها ماندگان: کنایه از حق تعالی است. شمس تبریزی می¬گوید: «تنهات یافتم، هریکی به چیزی مشغول، و بدان خوش دل و خرسند، بعضی، روحی بودند، به روح خود مشغول بودند، بعضی به عقل خود، بعضی به نفس خود، تو را بی¬کس یافتم، همه یاران، رفتند به سوی مطلوبانِ خود، تنهات، رها کردند، من یار بی یارانم.»