مولانا:بدار دست ز ریشم که باده‌ای خوردم ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم
❈۱❈
بدار دست ز ریشم که باده‌ای خوردم
ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم
ز پیشگاه و ز درگاه نیستم آگاه
به پیشگاه خرابات روی آوردم
❈۲❈
خرد که گرد برآورد از تک دریا
هزار سال دود درنیابد او گردم
فراختر ز فلک گشت سینه تنگم
لطیفتر ز قمر گشت چهره زردم
❈۳❈
دکان جمله طبیبان خراب خواهم کرد
که من سعادت بیمار و داروی دردم
شرابخانه عالم شده‌ست سینه من
هزار رحمت بر سینه جوامردم
❈۴❈
هزار حمد و ثنا مر خدای عالم را
که دنگ عشقم و از ننگ خویشتن فردم
چو خاک شاه شدم ارغوان ز من رویید
چو مات شاه شدم جمله لعب را بردم
❈۵❈
چو دانه‌ای که بمیرد هزار خوشه شود
شدم به فضل خدا صد هزار چون مردم
منم بهشت خدا لیک نام من عشق است
که از فشار رهد هر دلی کش افشردم
❈۶❈
رهد ز تیر فلک وز سنان مریخش
هر آن مرید که او را به عشق پروردم
چو آفتاب سعادت رسید سوی حمل
دو صد تموز بجوشید از دی سردم
❈۷❈
خموش باش که گر نی ز خوف فتنه بدی
هزار پرده دریدی زبان من هر دم
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۱۷۲۲
تصاویر
کامنت ها