مولانا:ای بس که از آواز دش وامانده‌ام زین راه من وی بس که از آواز قش گم کرده‌ام خرگاه من

علامت گذاری شعر برای راحت تر خواندنش:ای بس! که از آواز دُش*، وامانده‌ام زین راه، منوی بس! که از آواز قُش*، گم کرده‌ام خرگاه، منکِی وارهانی زین قُشم؟! کی وارهانی زین دُشم؟!تا دررسم در دولتت، در ماه و خرمنگاه، منهر چند شادم در سفر، در دشت و در کوه و کمردر عشقت ای خورشیدفر، در گاه و در بی‌گاه، منلیکن گشاد راه کو؟؟ دیدار و دادِ شاه کو؟؟!خاصه مرا که سوختم، در آرزوی شاه، منتا کی خبرهای شما، واجویم از باد صبا؟؟؟تا کی خیال ماهتان، جویم در آب چاه، من؟؟؟چون باغ صد ره سوختم، باز از بهار آموختمدر هر دو حالت، والِهَم** در صنعت الله، من*: قُش و دُش یا قَش و دَش: قیل و قال**= واله ام: شیفته و مفتونم.

تا کی خبرهای شما، واجویم از باد صبا؟؟؟تا کی خیال ماهتان، جویم در آب چاه، من؟؟؟به قول خواجه شیراز:تا دَم از شام سرِ زلف سیاهت نزنم،با صبا گفت و شنودم، سحری نیست...که نیستبیچاره عاشق...