مولانا:اگر تو عاشقی غم را رها کن عروسی بین و ماتم را رها کن

در این غزل هم مانند بسیاری جای دیگر آشکارا شمس یا انسان را مقصود و نهایت هستی‌ می‌‌داند که این راز و این آگاهی‌ به این راز نتیجه آشنایی و هم نشینی او با شمس است اگر انسانی‌ را دیدی که یوسف گونه است می‌‌دان که راه را یافته‌ای و خود تو هم عیسی گونه خواهی شد این عروسی‌ حقیقی‌ است، پی‌ بردن به اینکه انسان می‌‌تواند خدا شوداین ارتباطی‌ با کفر و بی‌ دینی ندارد که اساسا صحبت چیز دیگری است نه دین ستیزی که کار کودکان است، بلکه صحبت از ایینی نوین است و نگاهی‌ نوین به انسان و هستی‌ که جایی‌ برای غم و دودلی باقی‌ نمی گذارد زیرا راهی‌ که به انسان ختم شود مانند دیگر راه‌ها بی‌ سرانجام نیست بلکه آغاز و پایان آن روشن و حقیقی‌ است چون هر دو یکی‌ هستند و بیگانه و کژ راهه در آن نیست

تفسیر ابیات اول و دوم بدین شرح است خداوند در سوره اعراف آیه  ۱۷۲َ خطاب به انسان می‌فرماید: الَسْتُ بِرَبِّکُمْ قَالُوا بَلَیٰ( آیا من رب شما نیستم و انسان تصدیق میکند). لذا با توجه به این آیه مبارکه مولانا می‌گوید: چون ما از جنس خدا و عاشق او هستیم دلیلی برای غم‌خوردن وجود ندارد و باید برای اتصال و ذوب شدن در او این افسردگی و پریشانی را رها کنیم.در بیت دوم تاکید کرده و می‌فرماید برای این وصلت ، این کشتی تن را بایست رها کرده و به دریای بی کران جاودانگی پیوند خورده و با بی اعتنایی به این جهان ذهنی  به آن عالم ازلی درآئیم.