مولانا:تو آب روشنی تو در این آب گل مکن دل را مپوش پرده دل را تو دل مکن

تو آبِ روشنی، تو دَرین آبْ گِل مَکُندل را مَپوش، پَردهٔ دل را تو دل مَکُنپاکان به گِردِ دلْ به تماشا نِشَسته‌انددل را و خویش را زِ عَزیزانْ خَجِل مَکُندلْ نَعْره می‌زَنَد که بِکُش خویش را زِ عشقوَرْ جُمله جان نگردی، دل را بِحِل مَکُنمِسْ را که زَر کنند یکی عِلْمِ دیگر استزین‌‌ها که می‌کُنی نشود زَر، بِهِلْ مَکُندَوْری بِگَشت این تَن کَزْ دلْ بِگَشته‌ییسی سال دور باشد، سی را چهل مَکُنچیزی که زیرِ هاوَنِ اَفْلاک سوده شُداین سُرمه نیست، دیده از آن مُکْتَحِل مَکُنهنگامه‌هاست در رَه، هر جا مَایست، روبی‌گاه گشت روز، تو خود مُشْتَغِل مَکُن