مولانا:چیست که هر دمی چنین می‌کشدم به سوی او عنبر نی و مشک نی بوی وی است بوی او

همایون عزیزاینطور که پیدا هست در طلب آزادی و رهایی و بزرگی هستیددوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت امدم نعره مزن .... هیچ مگو ،هیچ مگو ،هیچ مگو.

غزل سماع از غزل‌های آسمانی که از او آمده است از دل هستی‌، هنگامی که جلال دین در اوج وصل و سرخوشی بوده استچنین غزل‌هایی‌ نشان زیبائی و اصالت کار او را نشان می‌‌دهد، یک پارچگی شاعر با وجودهر کسی‌ می‌‌تواند با این غزل سماع کند و به وجد در آید و به سوی او کشیده شود بی‌ آنکه بداند او کیست زیرا فقط کشیده شدن مهم استطلب در همه ما هست زیرا از ما می‌‌آید ولی عشق هنگامی پدید می‌‌آید که آنکه در طلبش هستیم ما را به سوی خود بکشد و کم کم مانند سیل ما را در ربایدآنکه از این سرنوشت می‌‌هراسد برای خود ارزش قائل است و خود را در برابر بزرگی او قرار می‌‌دهد و به توبه دست می‌‌یازد تا ارزش خود را افزایش دهد و طلب خود را بیشتر کند و منتظر پاداش می‌‌ماند در حالیکه ارزش‌ها از او می‌‌آید نه از ما اگر فکر کنیم از ما است خود را در زندان انداخته ایم و آزادی و رهایی را نمیتوانیم تجربه کنیم و به بزرگی راه نمی یابیم