مولانا:ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو جان همه خوش است در سایه لطف جان تو

درود ، شاه همه جهان تویی اصل همه کسان توییچونک تو هستی آن ما نیست غم از کسان تومنظور از، کسان، تو این بیت چیست مخصوصا مصرع دوم ؟؟؟

فرزین جان , اصل همه کسان تویی , اینجا یعنی همون انسان ها و افراد ( تلمیح به آیه ی معروفی از قرآن که می فرمایدو نفخت فیه من روحی و از روح خود بر او دمیدم )نیست غم از کسان تو باز هم معنی قبلی رو دارهچون تو آن ما هستی ازمخلوقاتت غمم نیست

مخاطبش کیه؟! شمس تبریز؟!

نعم!

سلام و درود بر همه عزیزان   یک سوالی ذهن من رو درگیر کرده میپرسم عزیزان عالِم به صنعت ادبیات لطفا راهنمایی کنن   "ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو". از نظر بار معنوی شعر که بررسی کردم، در صورتی که این مصرع رو به صورت "ای توأمان هر بلا ما همه در امان تو" بخونیم میتونه خیلی پر معنی تر از اینی که هست باشه و به گرایشات ذهنی و عرفانی مولانا بیشتر میل میکنه به نظرم. سوال اول اینکه اگر بدین گونه باشه آیا از نظر وزن شعر ایرادی در شعر به وجود میاد؟ سوال دوم اینکه آیا کلمه توأمان از لحاظ معنایی به معنای همراه بلاشک هست؟ و سوال سوم اینکه آیا این کلمه در سایر آثار این هنرمند گرانقدر استفاده شده که بشه به استفاده شدنش استناد کرد؟   ممنونم از عزیزانی که وقت میگذارند؛ جایی بهتر از تاریخ ما برای پرسیدن این سوالم به ذهنم نرسید.

سلام. البته من متخصص نیستم ولی فکر میکنم توأمان هر بلا اگر چه از لحاظ وزن درسته از لحاظ معنی هم یکجورهایی درسته ولی از لحاظ صنعت آخر همین بیت که یکجور تکرار( به صورت عکس یا قلب) هست «تو امان» «امان تو» این صنعت رو دیگه نخواهیم داشت. در ضمن شاید لفظ توأمان بودن با بلا (در فرهنگ لغت یعنی دو چیز همراه هم) برای معشوق معنوی که اتفاقا در قسمت دوم مصرع امنیت بخش هر بلاست یکجور تناقض محسوب شه.