مولانا:چو اندرآید یارم چه خوش بود به خدا چو گیرد او به کنارم چه خوش بود به خدا

جون میده واسه یه اهنگ خوب در دستگاه همایون

علی جان چه زیبا نوشتی این (( عزیز شکارم)) خیلی به دل من نشست و توضیحات شما درخصوص تسلسم و فنای فی الله ممنون

بابام خدا بیامرز خیلی مرد خوبی بود. خیلی نترس و فداکار بود... اهل جمله های عاشقانه نبود ولی به معنای واقعی عاشق بود...وقتی فوت شد تازه جای زخمی رو روی بدنش دیدیم که بخیه عمل جراحی بود، حالا کی این خدا بیامرز که یک شب بدون ما هم تو زندگیش جایی نرفته بود، عمل جراحی کرده بود و برای اینکه ماناراحت نشیم به ما نگفته بود، هنوز نمیدونیم....همیشه وقتی این دو بیت رو میخونم احساس میکنم بابام با همون لحن بی غل و غشش خودش رو به خدا سپرده و جوابش رو هم گرفته....چو جان زار بلادیده با خدا گویدکه جز تو هیچ ندارم چه خوش بود به خداجوابش آید از آن سو که من تو را پس از اینبه هیچ کس نگذارم چه خوش بود به خدا

چو شیر پنجه نهد بر شکسته آهوی خویشکه ای عزیز شکارم چه خوش بود به خداشکار را جهت دریدن و کشتن شکار می کنند و نه جهت عزیز داشتن. البته هر کس خود را شکار خداوند کرد و من را به قربانگاه برد و خالی از من شد که این عمل نیز باید توسط شیر حق صورت پذیرد و من نمی‌تواند خودش را قربان کند فقط شاید بتواند تسلیم باشد و با پذیرش خود را در دسترس شکارچی قرار دهد. آنگاه عزیز می شود و نه عزیز مخلوقات که عزیز خالق می شود و امانتی که به نه چرخ در نمی گنجد را به صاحبش باز می گرداند

سلام برای خواندن غزل های خوانده نشده ایکن موجود نیست لطفا راهنمایی میکنید

سلام. استاد کریم زمانی در جلد دوم شرح دیوان شمس صفحات 663 تا 670 به این غزل پرداخته اند و الحق چه خوش پرداخته اند. نگاه خدا به همه خلایق عاشقانه است، اگر سالک هم این گونه باشد و به برچسب های این جهانی خلایق بی توجه، به مقصود رسیده است. انشاءالله