مولانا:آمد خیال آن رخ چون گلستان تو و آورد قصه‌های شکر از لبان تو

آمد خیال آن رخ چون گلستان تو آورد قصه‌های شکر از لبان توگفتم بدو چه باخبری از ضمیر جان!جان و جهان چه بی‌خبرند از جهان توآخر چه بوده‌ای و چه بوده‌ست اصل توآخر چه گوهری و چه بوده‌ست کان تودلاله عشق بود ٬ مرا سوی تو کشیداول از آن عشقم و آنگه از آن توبنهاد دست بر دل پرخون که « آن کیست؟»هر چند شرم بودم، بگفتم « از آن تو »گفت: « آن خیال چیست که اندرون اوست؟ »گفتم:« خیال وصل تو و داستان تو »بر چشم من فتاد ورا چشم، گفت «چیست؟»گفتم: « مها دو ابر تر دُرفشان تو»از خون بزعفران رُخم دید لاله زارگفتم که: « گل رخا همه نقش و نشان تو»هر جا که بوی کرد ز من بوی خویش یافتگفتم: « نکو نگر که چنینم به جان تو »ای شمس دین مفخر تبریز جان ماستدر حلقهٔ وفا، برِ دُردی کشان تو