مولانا:ای تو برای آبرو آب حیات ریخته زهر گرفته در دهان قند و نبات ریخته

روح شو و جهت مجو ذات شو و صفت مگوزان شه بی‌جهت نگر جمله جهات ریختهعارفان در دلالت ضمنی " بی جهتی " هم رای هستند .مولانا بارها به این موضوع اشارت دارد:از هر جهتی تو را بلا دادتا بازکشد به بی‌جهاتت در ادامه ، مصداق دیگری از این بی جهتی یا عدم را در کلام عطار می خوانیم:پس چو عطار از جهت بیرون شویمبی جهت در رقص آییم از الستیاعشق را با هفت چرخ و شش جهت آرام نیستلاجرم نه بار هفت و نی غم شش می‌کشدو یا اینجا در کلام سنایی غزنوی:تو از فوق و جسم و جهت برتریکه فوق تو نقش خیالات ماست

پارگین: فاضلاب، آشغالدانیفراب: "قریه ای از قرای اردستان اصفهان"از غم مات شاه دل خانه به خانه می رودآه دریغ شاه تو در غم مات ریختهشاه دل تویی، روح، جوهر، بخش استثنای ما، که اگر حقیقتاً از او و با او باشیم ، خطر می کنیم و پهلوانی، نه فرار، و شک و انکار... با فراز ها و کیفیت ِاین نوع نزدیکی، خلوص، یگانگی و پایمردی در داستان ایاز و سلطان محمود، اواخر دفتر پنجم مثنوی، بر خواهیم خورد.