مولانا:کجا شد عهد و پیمانی که کردی دوش با بنده که بادا عهد و بدعهدی و حسنت هر سه پاینده

شنیدی تو رخ نیه ز قرص ماه تابنده

همه با ماست چه با ما که خود ماییم سرتاسرسلام

عقل در کار عشق فرو می‌‌ماند به خصوص که معشوق بزرگ باشد و عاشق مجبور باشد خود را فراموش کند و در برابر آن ناچیز بشمارد، آنگاه عاشق به عشق مبدل می‌‌شود و از وجود او چیزی در میان نمی ماند و عشق به جای او سخن می‌‌گوید و سخن عشق زیباست و می‌‌ و شراب مستی بخش می‌‌شود و چون مطرب شادی آور و طرب انگیز می‌‌گردد در حقیقت هم تنها عشق در هستی‌ هست و همه نقش‌ها را آفریده است ولی به چشم انسان معشوق می‌‌آید و نام‌های دیگر نیز می‌‌گیرد مثل ٔبت، خدا، سیمرغ، الله، شاه و یا ارباب و ولی‌ یا انرژی یا ماده و پول و یا هر اسم دیگری متناسب با حال و روز انسانوقتی چیزی از عشق زدوده می‌‌شود و جدا می‌‌گردد و به هستی‌ می‌‌آید، رابطه عجیب و مرموزی با زداینده خود که عشق است پیدا می‌‌کند که اگر این راز و نا معلومی نمی بود، هستی‌ نیز پیدا نمی شد، این راز مانند خیال است و تنها در خیال می‌‌تواند پیدا شود که حقیقی‌ نیست و جمال و حقیقت آن قابل نمایش نیست بلکه تنها در کار است و هر لحظه صورت دیگری پیدا می‌‌کند خوش به سعادت انسانی‌ که اندک اندک به عشق نزدیک و نزدیک تر و با سخن عشق آشنا می‌ گردد که سخن عشق عطای نقد است و بزرگ‌ترین نعمت برای انسان این است که صدای عشق باشد