مولانا:با زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به چون راهروی باری راهی که برد تا ده

انسان همواره دچار غم و رنج است از آنچه که دارد و آنچه که ندارد. غم زیاده خواهی از خصلتهای آدمی ست. غم وصل ،درک و کسب آگاهی زر واقعی است. مولانا دعوت میکند که غم های دنیوی و مادی را رها کرده و رهایی از این وابستگی ها را حرکت در مسیر آگاهی و عشق میداند و این غم است که ارزشمند است و تو راه به منزل مقصود میرساند. در این مسیر لازم است که از اولیا و بزرگانی که این راه را طی کرده اند کمک گرفت . از کسانیکه تو را از هدفت دور میکنند لازم است دوری جویی. آدمی تا در این مسیر پخته نگردیده و طی طریق نکرده است همواره در خطر تاثیر پذیری از کسانیست که با آنها نشست و برخاست دارد و درگیر مسایل مادی و نفسانی هستند. خود را از این وابستگی ها رها کن . از رنجهای سنگین هواهای نفسانی و تعلقات پاک کن تا بتوانی سبکبال در این مسیر قدم گذاری

این دو غزل مثل دو لنگه قالیچه اند غم در انسان با شکوه‌ترین حالت‌ها و زیبا‌ترین آهنگ‌ها را از درون سینه بیرون می‌‌آورد و رنگ و حالت خود را به صورت می‌‌بخشد که می‌‌توان آن را به زر تشبیه نمود چون صورت عاشق‌ها زرد است و عشق چون زر گرانبها استاین راهی‌ است که تا انتها باید رفت و راه عشق نیمه راه و بن بست نیست راه انسان راه عشق است که شایسته اوست و او را به سرنوشت درخورد او می‌‌رساند و بر دارایی او همواره می‌‌افزاید من سرخوش و تو دلخوش غم بی‌دل و بی‌سر بهدل می‌ده و بر می‌خور از دلبر و دل بر بهعالم همه چون دریا تن چون صدف جویاجان وصف گهر گویا زین‌ها همه گوهر بهصورت مثل چادر جان رفته به چادر دربی‌صورت و بی‌پیکر وز هر چه مصور بهتو پرده تن دیدی از سینه بنشنیدیآن زخمه که دل می‌زد کان پرده دیگر بهاز چهره تو زر می‌زن با چهره زر می‌گوبا زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به