مولانا:آن دم که دررباید باد از رخ تو پرده زنده شود بجنبد هر جا که هست مرده
❈۱❈
آن دم که دررباید باد از رخ تو پرده
زنده شود بجنبد هر جا که هست مرده
از جنگ سوی ساز آ وز ناز و خشم بازآ
ای رخت‌های خود را از رخت ما نورده
❈۲❈
ای بخت و بامرادی کاندر صبوح شادی
آن جام کیقبادی تو داده ما بخورده
اندیشه کرد سیران در هجر و گشت سکران
صافت چگونه باشد چون جان فزاست درده
❈۳❈
تو آفتاب مایی از کوه اگر برآیی
چه جوش‌ها برآرد این عالم فسرده
ای دوش لب گشاده داد نبات داده
خوش وعده‌ای نهاده ما روزها شمرده
❈۴❈
بر باده و بر افیون عشق تو برفزوده
و از آفتاب و از مه رویت گرو ببرده
ای شیر هر شکاری آخر روا نداری
دل را به خرده گیری سوزیش همچو خرده
❈۵❈
گر چه در این جهانم فتوی نداد جانم
گرد و دراز گشتن بر طمع نیم گرده
ای دوست چند گویی که از چه زردرویی
صفراییم برآرم در شور خویش زرده
❈۶❈
کی رغم چشم بد را آری تو جعد خود را
کاین را به تو سپردم ای دل به ما سپرده
نی با تو اتفاقم نی صبر در فراقم
ز آسیب این دو حالت جان می‌شود فشرده
❈۷❈
هم تو بگو که گفتت کالنقش فی الحجر شد
گفتار ما ز دل‌ها زو می‌شود سترده
فایل صوتی دیوان شمس غزل شمارهٔ ۲۳۹۸
صوتی یافت نشد!تصاویر
کامنت ها