مولانا:ایا نزدیک جان و دل چنین دوری روا داری به جانی کز وصالت زاد مهجوری روا داری

کل غزل استفهام انکاری است.در نزدیک تر از رگ گردن بودنت با من شکی نیست.در ستاریت شکی نیست.در دوزخ آشام بودنت و سرد کردن جهنم روانی من شکی نیست.جدایی از تو دنیایی از مشکلات بر سرم آوار کرده ، در یاریت شمی ندارم.بعد از اعترافم به اتکا به دنیای فرم و تکیه به ذهن مرا بخشیدی، و محال است عذابم کنی و در این غفران منتج از آگاهی شکی نیست.چشمی که دید و نظر تو را ، بر اثر تسلیم و پذیرش دید خودش قرار داد ، چون کوران گمراه نخواهد شد . و در این درست بینی شکی نیست.عدالت گستریت چنان است که حتی کوچکترین موجود را هم آزرده نخواهد کرد .الهی ، ای خدا ، و ای زندگیتو آنچنان بی نهایت و نامحدودی که هرگونه تصور در باره محروم سازی جهانیان از خودت محال است و چنان آشکاری که در نهان ماندنت هم باور کردنی نیست.

سلامخسته نباشید از بابت چنین مجموعه ای که وافعا احسان کرده اید به خوانندگان آثار فارسیسوالی دارم در مورد مصرع دوم بیت آخر :و آن این که :آیا مولانا میدانسته که شمس بصورت پوشیده و پنهانی به تبریز برگشته ؟

جلال دین می‌ گوید که پس از دوستی با شمس از نو زاده شده است یعنی‌ به کلی تغییر کرده است و با رفتن شمس چگونه احساس تنهائی می‌‌کند چون با مردمی سر و کار دارد که او را مانند گذشته می‌‌خواهند و او حالا باید به تنهائی در برابر آنان به ایستد و پر زور تر از گذشته از شمس هم دفاع کند از کسی‌ که او را از گذشته ا‌ش بریده و اکنون تنها گذاشته ‌ست ولی از آنجا که او را مانند سلیمان بی‌ آزار و کاردان می‌‌داند و باور او به شمس کامل و بی‌ خدشه است پس همه کار‌های او را صحیح و سودمند می‌‌داند